Drie maanden buitenland. Stage bij het 10 Minuten Jeugdjournaal. Met Ard-Jan. Even een poosje uit het ‘normale’, Nederlandse leventje stappen en weer terug. Soort lange vakantie, met een beetje werken tussendoor. Zo zag ik het. Heb het totaal onderschat. Het is één grote test: fysiek, maar bovenal mentaal. Het is een constant rijdende achtbaan van machteloosheid naar totale euforie, van dodelijke heimwee naar nooit meer weg willen gaan.
Ondanks mijn paspoortperikelen (die van mijn zusje gepakt, in plaats die van mij) vertrok ik met een zalige relatie, superfijne vrienden en een gelukkig bestaan in mijn rugzak richting Suriname. “Dat gaat wel weer verder als ik terug ben”, dacht ik. Je stapt uit het dagelijkse leven en rolt er vervolgens weer in. Net als met vakanties, maar dan iets langer. De werkelijkheid dacht daar verschillend over en had iets anders in petto.
Maand één staat in het teken van heimwee. Suriname, veel te warm. Kan er niet slapen. Ze hebben er geen normale yoghurt. Bij elke lichte beweging schieten de geurende verkoelingsdruppels uit de poriën alsof ze daar al 20 jaar massaal opgesloten zijn, vrij duur deo-grapje voor een beweeglijk persoon als deze knul. Ze schreeuwen ook veel, die Surinamers. En levensbedreigende fietstochtjes. Veel typische stagiaires (degenen die naïef en smachtend in de praatjes van donkere dansspierbonken trappen). Mis de mooie mensen thuis. En de maand waarin de moeder van een waardevolle vriend plotseling overlijdt. Steunen via Skype of WhatsApp is een gevoel van machteloosheid dat slapeloze nachten geeft. Ik wil terug.
In de tweede maand ontdek ik dat het leven ook best aangenaam kan zijn. Constant boven 25 graden. Geen haast (no spang). Onze kleine bungalow tussen de twee Pipi Langkous-huizen begint te wennen, als thuis te voelen. Met stage zie ik het gehele land. Verzamel lieve mensen (dus niet de naïeve smachters) om me heen. Ik weet hoe met het gemis van thuis om te gaan. Veel feestjes. Fijne gesprekken. Goede nachten. Zonder dat ik er zelf bewust mee bezig ben, zet mijn brein de knop om. Hier is thuis.
Tijdens de derde maand voelt Nederland als een droom en is Suriname het dagelijkse leven. Ik vergeet bijna dat er nog een bestaan komt na 31 maart. En opnieuw: alles onbewust. Mijn lichaam zorgt ervoor dat ik mij thuis voel op een plek waar ik de vorige twintig jaar nog nooit een vin verroerd heb. Een wonderlijk mechanisme van het menselijk brein. Ondertussen heeft mijn 27-jarige nicht zelfmoord gepleegd en is relatie over. Nederland wordt een steeds donkerder oord.
Toen uiteindelijk 1 april – Nederland – aanbrak, het moment dat we voor de Schipholschuifdeuren naar familie en vrienden liepen, voelde het net alsof ik een droom instapte. Mensen die in drie maanden een beeldscherm werden, stonden nu plots weer als tastbaar voor mij. Mijn hoofd kon er niet bij en heeft de eerste paar dagen doelloos door Nederland gezweefd. Zonder intense vreugde van het weerzien. Net of mijn geest een vliegtuig later pakte.
Ondertussen zijn lichaam en geest weer hier en ben ik een week verder na landing. Nu is Suriname een droom en wordt Nederland langzaam de werkelijkheid. Ik heb het onderschat, drie maanden van huis. Het is niet even drie maanden weg en dan weer terug in het normale leven. Suriname is één grote mindfuck en een totale ommekeer van het bestaan dat ik in Nederland leidde. Zonder dat je er een enkele controle over hebt. En toch, ik ben gelukkig. Had deze ervaring voor geen goud of relatie willen missen. Is de kans daar: altijd doen. Drie maanden buitenland.
Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.
Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!
