Geef ons een ramp

door Bas Derks

“Ik ken steeds minder mensen daaro,” verzucht Rien, terwijl zijn benen in gestaag tempo rondjes draaien. “Vroeger maakte je er zo vrienden, sprak je even iemand aan, tegenwoordig zijn het toch meer aparte groepjes. Of ik word gewoon oud natuurlijk.” Ik stem in. Met dat ouder worden en eenkennigheid. Weet niet hoe het vroeger was. Rien loopt al wat langer rond in Ede. Onwetend fietsen we richting het huisfeest van Notaris en de Kluis.

Als we de rotonde bij Cultura hebben gehad en het huisfeest naderen, zien en horen we vanaf de andere kant een zwaailicht met ondersteunde sirene onze kant opkomen. “Zal toch niet bij…”, informeert Rien, terwijl zijn vraag – op de helft van stellen – al beantwoord wordt: de ambulance stopt voor huize de Kluis. “Ja, dus. Zal wel eentje zich in een coma hebben gezopen.” Ik opper dat het wellicht voor de kroeg ernaast is. Men zoekt onbewust overal een verklaring voor, ook als we totaal geen idee hebben.

Als we voor de Bernardo’s – ijssalon onder desbetreffend huisfeest – tot stilstand komen, wordt het al vlug duidelijk dat het niet om een comazuiper gaat. Geschreeuw, gehuil, geroep, geren. Van alle kanten stromen verwarde studenten toe. Uit de ijszaak, die toch echt tot het voorjaar dicht zou blijven, strompelt een meisje. Rien en ik kijken elkaar aan: geen feestje die avond.

Lees verder op Ad Rem, klik hier.

Vind jij ook leuk

1 Reageer

Ikje: Heeft u nog wat over voor het collectutje? november 5, 2015 - 7:37 pm

[…] rijk, bloedchagerijnig, het maakte niets uit. Iedereen was hartstikke vrijgevig! Als het aankomt op een ander helpen, zijn we toch niet dat beroerde volk waar ik ons altijd voor aanzag. Onbaatzuchtigheid, ik houd […]

Reply

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy