Ik ben niet gemaakt voor de monogame liefde

“Mensen zijn niet gemaakt voor monogame relaties.” Deze stelling hoor ik steeds vaker langskomen. In de krant, op televisie of tijdens gesprekken met flierefluitende vrijgezellen. Het zet mij aan het denken. Want inderdaad, onze maatschappij is gebouwd op het idee dat we met één iemand oud moeten worden, terwijl tegelijkertijd schijnbaar iedereen bedriegt, scheidt of overspel pleegt. Waarom houden we ons in hemelsnaam zo krampachtig vast aan de monogame liefde? Is het niet veel makkelijker om polygaam te zijn?

Als ik naar mijzelf kijk is de mens inderdaad niet gemaakt voor de monogame liefde. Natuurlijk heb ik de behoefte aan een relatie, maar dan wel eentje waarin ik mijzelf niet hoef te binden. Ik heb geen zin om verantwoordelijkheid voor een ander te dragen. Zweef liever van mond naar mond dan dat ik telkens dezelfde kus. Altijd in de angst om iets ‘beters’ mis te lopen. Dus als we het hele idee van monogamie afschaffen, ben ik van al die kopzorgen bevrijd. Kan ik mij van vrouw naar vrouw verplaatsen, zonder dat daar iets van gevonden wordt. Perfect!

Blijkbaar heb ik moeite met monogame liefde. Ik ben immers vreemdgegaan toen ik het probeerde. Maar ondanks dat ‘een open relatie’ als zorgeloze zondagsmuziek in mijn oren klinkt, wil ik de poging tot éénpersoonsliefde niet zomaar opgeven. Ik vind het te simpel om immer toe te geven aan iets dat schijnbaar mijn primaire behoefte is: vluchtige relaties in plaats van eeuwige liefde. Alsof ik altijd voor de makkelijkste weg moet gaan, met “Ik ben nu eenmaal zo” als belangrijkste argument voor de wandel van mijn gedrag.

Ik ben mens. Geen slaaf van mijn hormonen. Ik hoef niet te gehoorzamen aan hetgeen dat maag, angst of geslachtsdeel mij influistert. Heb de keus om daarboven te staan. Andere keuzes te maken. Door niet mijn korte termijnbehoeften te bevredigen, niet bij iedere tegenslag alles op te geven en alle verantwoordelijkheden te ontlopen, word ik sterker en bescherm ik mijzelf uit de latere klauwen van spijt, schaamte en zelfverachting.

Ik vind het geenszins eenvoudig om altijd eerlijk te zijn. Heb moeite om niet kwaad te spreken of te roddelen over een ander. En wil mijn eigen belangen liever niet aan de kant zetten voor een liefdespartner. Het is totaal niet makkelijk om mijn primaire behoeften te weerstaan. De keus om nu voor de lange termijn te kiezen, is een moeilijke weg. Een weg met fouten, onbegrip en strijd. Maar juist het overwinnen van die hobbels maken het leven de moeite waard. Zo ontwikkel ik mijzelf, leer ik door te zetten en heb ik de kracht om mijn eigen kortzichtige verlangens te onderdrukken.

Verraad, leugens en overspel. Ze bestaan zolang als de mensheid bestaat. Waarom zijn wij dan niet gemaakt als perfecte, monogame wezens? Heel simpel: omdat dan de (pure) liefde verdwijnt. Want wat stelt een relatie nog voor, als ik geprogrammeerd ben om voor altijd van één iemand te houden? Wat is de waarde van de keus voor een ander, als dat al in mijn natuur zit ingebakken? Het wonderschone aan het aangaan van een relatie met één enkel persoon is dat we – ondanks alle verleidingen, imperfecties en andere mensen – elke dag opnieuw besluiten om van precies diegene zielsveel te houden.

Ik ben van nature niet gemaakt voor monogamie. Klopt. Maar ik wil er wel voor kiezen.

Lees nu: Sprookjeshuwelijk

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!