Hartverwarrend

Waar mijn hart nu dus weer één geheel is. Gelijmd, geplakt en opgeboend. Kent het weggeven van dito orgaan een nagenoeg identiek dilemma als het repareren ervan. Met het verschil dat geven geduld en oplappen wachten verlangt. Lijkt hetzelfde, maar is het geenszins. Geduld vraagt constante, zorgvuldige aandacht voor het felbegeerde (in dit geval: de ander), terwijl wachtende gedachten zich liever op iets anders richten dan hetgeen waarop gewacht wordt. Waar wachttijd geen functie heeft en van harte voorbij mag vliegen, is elke seconde geduld beslissend voor de uiteindelijke afloop van de rijpende romance.

Vlak voordat de relationele verbintenis woordelijk wordt vastgelegd en mijn bonkende bestaansorgaan definitief in bruikleen vertoeft, scheurt mijn gedachtelandgoed zich in een twistend tweekamp. Het eerste kamp, dat in volle overtuiging – zelfverzekerd achterover leunend – de vrouwelijke aanwinst zichzelf allang heeft toegeëigend. En het tweede kamp, dat zich bij elke mislukte grap of minuut stilte wikkelt in titanische twijfel. Samen wisselen ze stuivertje voor de beheersing van het brein.

Na haar belletje staat mijn rooskleurige toekomstbeeld kaarsrecht en kraakhelder in mijn handen. Hoe langer de volgende telefoontrilling op zich laat wachten, hoe meer dit vormvaste vooruitzicht transformeert tot individuele zandkorrels. De periode tot de bewuste verkeringsvraag vergt vele angsten en onzekerheden. Vele vreugdesprongen en huppelloopjes. Gebroken nachten en achtergestelde werkzaamheden. Daadkracht en dienstbaarheid, maar bovenal: engelengeduld.

Vurige verliefdheid is een lust en een last. Als een borstbrand dat orgaan voor orgaan verwarmt en verslindt. Ik kan het hoogstens bedwingen, maar – eenmaal aangestoken – niet meer blussen. Of het mag blijven fladderen en gloeien, hangt af van de aansteker, de liefdespyromaan, de vlam- en vlinderfabrikant. Als zij de toevoer van zuurstof stopt, zal mijn hart verast en zwartgeblakerd op het rooster achterblijven. Maar, mocht haar binnenste tevens in lichterlaaie staan, zal de hare het mijne helpen aanwakkeren (en omgekeerd) op het moment dat twijfeltranen het haardhart doen doven.

Als ik doldwaas verliefd ben, wil ik het uitschreeuwen. Naar de oren van mijn kriebelproducent vuren. In plaats daarvan moet ik wachten. Beetje bij beetje mijn brandende verlangen vrijgeven. Tot ik in alle zekerheid weet of in haar lichaam hetzelfde proces gaande is, zoals het de gehele tijd al in de mijne plaatsvindt. Geef ik in een vroeg stadium te veel, ben ik een stalker. Geef ik te weinig, ben ik een ongeïnteresseerd ijskonijn. Een wankel balans op het koord (of lont) dat leidt tot smoor- of gesmoorde verliefdheid.

Prille liefde is hartverwarmend verwarrend. Hartverwarrend.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!