Papa’s en mama’s, mag ik even jullie aandacht?

door Bas Derks

“Papa, mag ik die bomen aanvallen?” Ik kijk op. Twee mannen en een kind lopen vanaf de supermarkt mijn kant op. Het zoontje heeft een geelgroen, plastic lichtzwaard vast. Daarmee wil hij zijn zogenaamde vijanden – de bomen – aanvallen. Schattig. Hij krijgt alleen geen antwoord, laat staan toestemming: de twee mannen zijn verdronken in hun mobiele toestel.

Een paar meter verder probeert het jochie het bij de andere man. “Opa, mag het? Alstublieft.” Het gebogen hoofd van grootvader geeft geen kick en blijft strak naar het scherm kijken. Zijn kleinzoon laat zich niet zo makkelijk afwimpelen en begint aan het shirt te trekken. Nog steeds geen teken van gehoor… Zichtbaar teleurgesteld druipt het jongetje af.

Hoofdschuddend bekijk ik het familietafereel. Eentje die ik helaas veel vaker zie. In de trein, op straat en in de stad. Moeders en vaders die – verdiept in hun mobiel – hun kind totaal negeren en vergeten. De kinderwagen in trance voortduwen, zonder acht te slaan op zachte gilletjes of nieuwsgierige kraaloogjes. Of hun zoon/dochter toesnauwen dat ze maar ‘even iets voor zichzelf’ moeten doen. Een spelletje spelen op de iPad bijvoorbeeld…

Ik snap best dat je geen diepzinnige gesprekken met je kind kan voeren. Dat stoeien met je zoon een eenvoudige en tijdrovende aangelegenheid kan zijn. Dat alle vragen over hoe, wat en waarom je hoofd soms horendol maakt. En dat het lekker is om op bepaalde momenten jezelf even in een (digitaal) cocon terug te trekken.

Ik snap best dat een kind opvoeden niet iedere seconde een pretje is. En ik ben bang dat ik er later eveneens veel moeite mee ga hebben. Toch wil ik mijn vader-ik alvast zeggen: vlucht er alsjeblieft niet voor. Vlucht niet voor de verantwoordelijk van het ouderschap. Vlucht niet voor het opvoeden. Duik niet onder in je mobiele wereld. En koop er ook geen voor je kind (“Dan is die tenminste stil”). Maar geef haar of hem de aandacht die het verdient. Probeer van je kind een beter persoon te maken dan jij ooit geweest bent.

Door aandacht voelt elk kind (en mens) zich gezien, gewaardeerd en geliefd. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Ja, een kotscliché, maar wel waar. Voor kinderen geldt dit zowel letterlijk als figuurlijk. Door aandacht leren ze meer. Worden ze socialer. Ontdekken ze dat bomen niet onze vijanden, maar onze vrienden zijn. En zullen zij uiteindelijk ook meer aandacht (lees: liefde) aan anderen geven.

Papa en mama, mag ik even jullie aandacht?”

PS: Toen ik dit stukje typte, zag ik op het grasveld voor mijn huis een zoontje met zijn vader voetballen. Nee, geen FIFA. Gewoon met een bal en oranje pionnen. Ik heb weer hoop.

Lees ook: Mijn zusje en ik zullen nooit vrienden zijn

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!

Vind jij ook leuk

25 comments

Miebeth de Horn september 12, 2016 - 9:30 pm

En vroeger waren er tien andere kinderen uit hetzelfde gezin die óók om aandacht vroegen.

Reply
Annemarie Den Breejen september 12, 2016 - 7:20 pm

Hans Petersen herkenbaar 😛

Reply
Gerlinda Vinke september 12, 2016 - 2:26 pm

Fenneke Limburg Moet je lezen

Reply
Roelie Struik september 12, 2016 - 8:52 am

Applaus voor het gesproken woord Bas. Uhm..geschreven. Enne…het gaat niet zozeer om die mobiel, maar wel om het punt van het zien van mensen en van jezelf. Er is in het leven altijd wel iets geweest waar je in kan vluchten. De vraag is wat het leven je waard is. Wat je jezelf gunt en de mensen om je heen.

Reply
Carly Mak september 12, 2016 - 7:09 am

Ja dat is helaas,,de tijd,, van nu.
Arme kindjes

Reply
Natasha Stevie september 12, 2016 - 6:53 am

Ha. En dan eronder of je een WhatsAppje wilt. Ironie 🙂

Reply
Bas Derks september 12, 2016 - 7:11 am

Haha willen is nog niet lezen, niet iedereen heeft kinderen en op je mobiel zitten is niet direct verboden. (tenminste, ik wil als vader nog steeds naar koala-filmpjes kunnen kijken)

Reply
Natasha Stevie september 12, 2016 - 7:11 am

🙂

Reply
Marise van Voorst september 11, 2016 - 9:39 pm

zeker waar! Wel bijzonder dat je het dan juist stimuleert door mensen jou te laten volgen en op de hoogte te blijven 😉 Dan zijn ze immers weer (waaronder zeker ook ouders) in hun mobieltjes verzeilt.

Reply
Noëlle de Heer september 11, 2016 - 8:40 pm

Mandy de Heer, vooral de PS: heeeeeeeelijk!

Reply
Mandy de Heer september 12, 2016 - 4:37 am

Hahaha ja ik dacht precies hetzelfde Noot! 😂

Reply
Bart Wolff september 11, 2016 - 8:35 pm

Tja Rianne

Reply
Rianne Wolff september 11, 2016 - 8:45 pm

Tja….

Reply
Janny van Willegen september 11, 2016 - 8:16 pm

Ja, aandacht is echt zo belangrijk. Het stukje van jou is helemaal uit mijn hart gegrepen.

Reply
Talitha Beudeker september 11, 2016 - 8:03 pm

Herkenbaar! Ook zeker met al die pokemons

Reply
Nina Collins september 11, 2016 - 7:37 pm

Misschien hebben die moeders en vaders daarvóór wel uren met hun kind gespeeld. Don’t judge.

Reply
Bas Derks september 11, 2016 - 7:51 pm

En dat is een vrijbrief om elke vraag van je kind te negeren? Lijkt me niet.

Reply
Nina Collins september 11, 2016 - 7:52 pm

Jij hebt het over die vaders en moeders en geeft een voorbeeld. Het voorbeeld is triest, maar ‘al die vaders en moeders’ vind ik niet gepast.

Reply
Marianne Tippens september 11, 2016 - 7:57 pm

Dit dacht ik ook wel.

Anderzijds, dat mijn 7 maanden oude dochter zo gefocust is op mijn telefoon dat ze er naar toe kruipt, dit doet ze naar haar eigen speelgoed niet, zegt wel genoeg.

Maar hé, opvoeden is al moeilijk genoeg zonder bemoeienis 😉 😉

Reply
Bas Derks september 11, 2016 - 8:48 pm

Ik zeg ook ‘Ik snap best als je je even terug wil trekken, zolang dat maar niet een vlucht voor je verantwoordelijkheid als ouder is’.

Reply
Lydia Brus september 12, 2016 - 10:02 am

Mee eens Nina Collins. Mensen die zelf geen kinderen hebben oordelen ook snel

Reply
Paula Platjee-van de Velde september 11, 2016 - 7:32 pm

Helemaal met je eens!!! Daar erger ik mij ook regelmatig aan… Zo triest 🙁 En niets negatiefs over ouders met kinderen in de crèche, kinderdagverblijf, na-schoolse opvang of hoe je het allemaal wilt noemen, maar “hallo” je kind wil zijn verhaal van de dag met je delen….

Reply
Rianne van den Oever september 11, 2016 - 7:28 pm

Ook herkenbaar in restaurants. Zit je als gezin gezellig te eten terwijl de helft verdiept zit in een tablet/mobiele telefoon

Reply
Yentl Haster september 11, 2016 - 7:14 pm

Herkenbaar frustrerend. Goed stuk 🙂

Reply
Elise Lente Meester september 11, 2016 - 7:02 pm

Ja, dit valt mij soms ook op! Word er een beetje verdrietig van (vooral van dat kinderwagentafereel. Je wilt toch geen moment missen van je pasgeboren kindje?)

Dankjewel voor het schrijven Bas! Inspireer!

Reply

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy