Ik ben vreemdgegaan en heb het verzwegen

Ik kijk haar aan. We zitten veel te dicht bij elkaar, maar we zijn beiden niet van plan er verandering in te brengen. Ze is niet mijn vriendin en dat weet ik dondersgoed. Bovendien heb ik niets gedronken, niets geslikt. Toch is er dat onverklaarbaar verlangen om mijn liefde met haar te delen. Langzaam verdampen de laatste beetjes verzet. Mijn hoofd buigt zich naar de dame naast mij en wanneer haar lippen de mijne raken, weet ik dat dit moment mijn leven blijvend zal veranderen.

Toch besloot ik een dag later om het hele voorval te verzwijgen, in de hoop dat alles alsnog bij hetzelfde zou blijven. Mijn vriendin niet gekwetst en niemand die mij een kl**tzak vond. Het voelde als de perfecte situatie. Ik wilde namelijk helemaal niet dat het uit zou gaan of dat er verder ook maar iets veranderde aan mijn leven. Een keer zoenen met een ander en doodleuk doorgaan met mijn relatie. Dat was mijn plan…

Alsof er vanboven mee werd gespeeld, maakte mijn vriendin het twee weken na mijn ‘avontuurtje’ uit. Dankbaar greep ik deze situatie aan om mezelf als slachtoffer van de relatie te bestempelen. Zij dumpte mij en daarom was ik zielig. Aan iedereen die het wilde horen, vertelde ik over mijn ‘stomme’ kersverse ex. Ik verkondigde dat ze alweer bij een ander was en totaal geen rekening met mijn gevoelens hield. Ik, Bas Derks, de nette jongeman die zoiets ‘nooit’ zou doen.

In de tijd die erop volgde, had ik moeite met het aangaan van nieuwe relaties. Ik vertrouwde mezelf niet. Was bang dat ik of de ander vreemd zou gaan. Ik kon daar alleen met niemand over praten, want ik had immers nog aan niemand verteld wat ik gedaan had. Mijn geweten fluisterde en knaagde, maar ik overschreeuwde dat door mezelf als een nog groter slachtoffer neer te zetten.

Zo heb ik jaren in deze leugen geleefd. Hoe harder ik mij verzette tegen de waarheid, hoe gekker ik werd. Tot ik er begin dit jaar klaar mee was. Ik trok het niet langer. Moest het vertellen. Schimmel groeit alleen in het donker, dus het was tijd om het in ‘t licht te brengen. Huilend en opgelucht belde ik mijn ex om te zeggen wat ik al die tijd verzwegen had. Ze was blij dat ik het vertelde en vergaf mij. Wat een heldin.

Of ik nu nog spijt heb van het vreemdgaan? Niet echt. Het is een fout geweest en ik verdien daarvoor te boeten. Maar door het te verzwijgen, ben ik juist die consequenties uit de weg gegaan. En daar heb ik wel ontzettend spijt van. Ik heb gelogen. Tegen mijn ex, tegen mijn familie en vrienden (die mij juist altijd hebben gesteund) en tegen mijn nieuwe vriendinnen. Heb altijd een andere waarheid verkondigd. Tot ik er zelf gek van werd.

Jij – de lezer van dit stuk – mag mij haten, mij verafschuwen. Mijn lichaam met pek en veren besmeuren. Toch hoop ik, wanneer je zelf de mist ingaat. Een fout of verkeerde keuze maakt. Wat – op welk niveau dan ook – sowieso nog gaat gebeuren. Dat jij er wél eerlijk over bent. De consequenties accepteert. En vergeeft. De ander en jezelf.

Want als je – net als ik – zo ‘stoer’ bent om vreemd te gaan, moet je ook zo stoer zijn om het toe te geven.

Lees ook: Ik liefde

Dit artikel verscheen op BEAM.

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!