“Klinkt als stress.” Ik heb mijn huisarts aan de lijn. Slaap al een week slecht en het is chaos in mijn hoofd. “Stress?! Ik? Echt niet!” Verweer ik mij kranig. Ben de rust zelve. Toch wil hij dat ik woensdag even langskom. Met tegenzin maak ik een afspraak.
De huisartsenpraktijk zit vlakbij mijn ouderlijk huis. Op veertig minuten trein en bus. Het eerste vervoermiddel komt tien minuten te laat opdagen. Propvol natuurlijk. Geklemd in de coupé bid ik hardop dat ik mijn overstap haal. In Arnhem blijkt de vrouw voor de deur iets te goed naar mijn tips geluisterd te hebben. Geïrriteerd duw ik haar half sprintend aan de kant. De trap af en richting bussen. Gelukkig, hij staat er nog. Met een zucht laat ik mij in een gestoffeerde stoel vallen.
Natuurlijk staan alle stoplichten op rood en moet er bij elke (echt élke!) halte iemand uit of in. Men o men, bovendien houdt de buschauffeur zich liever aan de minimale dan de maximale snelheid. Uiteindelijk, vijf minuten achter op schema, spurt ik vanaf mijn eindhalte richting praktijk. Deur open, wachtruimte in, waar de huisarts net mijn naam noemt.
Hijgend en met ontploft hoofdhaar geef ik hem een hand. Grijnzend schudt de arts mijn klamme vingers en mompelt: “Stress, jij?!”
Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!
1 Reageer
[…] wat. Had al een paar maanden last van steken en onregelmatige kloppingen. Stress. Tenminste, met dat idee ging ik naar de huisarts. Toch wilde hij voor de zekerheid een hartfilmpje laten maken. Dat was klap één. “Hmm, valt […]