“Hé, kijk!” Ik loop naar de supermarkt. Twee fietsen met drie onbekende mensen rollen langs. Het meisje achterop wijst naar mij. “Dat is die knul van de stukjes.” Ik kijk de lawaaimaker recht aan. Haar stem daalt niet in volume. Allesbehalve. “Wat leuk om dat kind ook eens in het echt te zien.”
Dat was het. Meer niet. Geen lieve groet of halve zwaai. “Dat kind.” Dat. Kind. Alsof ze zojuist tegen een voorwerp sprak. Een boom. Of een Baby Born, die ze herkent van vroeger. Of een – als Goofy verkleed – figuur in Disneyland. Verbijsterd blijf ik achter. Nooit gebeurd nog.
Het leek me altijd wel wat. Bekendheid. Dan werd ik tenminste niet vergeten. Leef ik door, ook na mijn dood. Maar bekendheid verwerf je door iets specifieks wat je kneitersgoed kan. En daardoor word je vervolgens onthouden. Niet je zijn, maar je kunnen dus. Voor de massa ben je een voorwerp, geen mens.
Dit voorval vind ik achteraf hilarisch en natuurlijk lichtjes egostrelend, maar stel dat je de gehele dag zo wordt behandeld. En die sterren heb je. Verschrikkelijk.
Om de situatie (in mijn hoofd) recht te trekken, ga ik nu een willekeurige voorbijganger aanwijzen. En roepen: “Hé, kijk! Een willekeurige voorbijganger!”
Kusjes,
Dat kind.
Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
13 comments
Iedereen wil altijd zo graag onthouden worden.
Onthouden van vreemden doen we in ons hoofd (en dan niet eens heel specifiek, maar alleen de grote lijnen, en dat is niet altijd kloppend).
Onthouden van geliefden doen we in ons hart.
Wat is dan belangrijker?
Dennis Bok houd je ff bezig tijdens die verveling
Fantastisch idee, moet je echt doen! Overigens denk ik dat ik ook wel enthousiast zou zijn als ik je tegen het lijf loop, maar ik zal je niet ‘dat kind’ noemen. Beloofd.
Is je geraaien!
Lydia, die keren op Utrecht CS 😉
Haha geweldig. Dat zou je echt eens moeten doen! Verder komt tegenwoordig de meeste bekendheid volgens mij niet door ‘iets goed kunnen’, maar gewoon uit ‘hoevaak kan ik met mijn hoofd (of andere lichaamsdelen) op televisie verschijnen.
Voordat je op televisie komt, moet je vaak wel iets goed kunnen. Daarna mag je dat inderdaad laten varen en je leven in het teken stellen van pure camerageilheid.
Hoi kind, nog een kleine wijziging voor je verhaal: ik zei niet: ‘dat kind’, maar: ‘die gast.’ Dus een kleine troost: je bent heus geen voorwerp hoor en hierbij de ontbrekende virtuele halve zwaai.
So, it was you! The great unknown. Excuses dat ik je net niet helemaal letterlijk verstond. ‘Die gast’ of ‘dat kind’ maakt inderdaad een wereld van verschil! Kusjesss
Hahahahahahaha
Hahaha
Dit klinkt als een leerling van mij… Demi Wennekes???
Ohh wat een etterbakjes! :p Zou ik nooit doen!