“Wat saai eh, dat borona-virus.” Ik barst in lachen uit. Ik bel met Lily, mijn vrijdagmiddagvriendin van 82 waar ik iedere week mee ga wandelen of kreezie thee-conversaties mee voer. Of ja, tot een paar weken geleden. Corona gooit al enige tijd roet in onze ontmoetingen. Zelfs anderhalve meter is even niet verstandig. Niet dat Lily dit zelf wil, maar het kan even niet anders. De enige mensen die ze nu ziet zijn haar medebewoners en personeel.
De telefoon is helaas onze enige optie tot contact, maar dat levert wel een probleem op: die heeft ze niet. Toch kreeg ik dinsdag plots een belletje. Lily had het mobieltje van één van de medewerkers gekregen om mij te bellen. Uitgelaten vertelt ze hoe bloedsaai ze dat coronavirus (bore-ona) vindt. Dat het maar snel voorbij mag zijn, zodat wij elkaar weer kunnen zien. En dat ik maar de groetjes moet doen aan de lavendel.
Plots besef ik dat ik – en veel mensen – op dit moment heel erg toeleven naar de toekomst. Naar het moment dat we weer naar buiten mogen. Weer een feestje mogen geven. Weer een drankje op het terras kunnen doen. Andere mensen mogen knuffelen. Weer vrij zijn. Tot die tijd lijkt het gewoon wachten tot het coronavirus langzaam verdwijnt…
Nou, niet voor mensen als Lily. Zij wil niet maanden wachten tot ze weer kan doen wat ze het liefste doet: naar buiten, kletsen over het leven of vermakelijke woordgrapjes maken. Met de kans dat tijdens dat wachten corona of iets anders fataals om de (dode) hoek komt kijken. Lily leeft met de dag. Ook tijdens een pandemie. Laten we het leven van ouderen daarom zo leuk mogelijk houden. Met kaartjes, belletjes of persoonlijke filmpjes. En daarnaast het personeel danken dat zij nu familie, vrienden en zorg ineen zijn.
Laten we bovendien vooral niet vergeten dat vol te houden. Word ook vrijdagvrienden, maandagmaatjes of zaterdagzuipers met een oudere. Geloof me: het is niet alleen leuk voor de ander, maar ook voor jezelf. Ik mis Lily namelijk best wel erg. Ze haalt mij elke week uit mijn digitale universum en laat me telkens zien hoe ik de dag (en lavendel) pluk.
Geen ‘borona-virus’ dat die herinneringen van ons afpakt.
Lees nu: Er was eens… corona (sprookje)
1 Reageer
[…] Column […]