Mannendiëten (de waarheid in een woordgrap)

“Die meiden met hun dwaze dieetgewoonten.” Hoofdschuddend hoor ik het verhaal van een vriendin aan. Voedselblogs, superfoods, 30-day-squat-challenges. Mannen doen tenminste normaal. Die letten niet op een suikerklontje meer of minder.
“Mannen zijn tevreden met het eigen lichaam. Neem mij, ik…” Plots besef ik dat ik niet heel anders ben.

Het is erin geslopen. Van een koekje minder tot een heel patroon. Eigenlijk al maanden onbewust. Tot die vriendin begon over haar dieet. En ik haar aanvankelijk uitlachte. Deze knul volgt dan geen healthy-hippie-blog en begint nooit vrijwillig aan Quinoa of Goji bessen, maar let wel op de hoeveelheid en soort lekkernijen die zijn tong passeren. Hij telt zorgvuldig de calorietjes.

Ik ben bang om dik te worden. Eet daarom vooral magere yoghurt en eierkoeken. Of nou ja, eierkoeken al niet meer. Daar bleek toch te veel suiker in te zitten. Nu zijn het abrikozen en wortels tussendoor. En die wortels vind ik niet eens echt lekker. Maar dat komt vanzelf wel. Zo was het bij abrikozen en kraanwater ook. In het besef dat het knettertjegezond is, wordt zelfs de spinazie-smoothie van mijn huisgenootje een feestmaal. Mal mensenbrein.

Ik kan niet volop genieten van een vette hap: taart, chips, patat, pizza, bier. Eet en drink het wel. Natuurlijk, het is zalig spul. Toch dartelt tijdens het nuttigen ervan de calorieënkapitein door mijn hoofd. Alsof hij de vijand met open armen wil ontvangen en direct daarna vernietigen. Door te sporten of de rest van de dag over te schakelen op groenvoer. Dat gevoel voorkom ik nu, door gelijk iets gezonds te eten.

Is het slecht? Geen idee. Had altijd het idee dat het bij mij wel meeviel. Maar toch, als je de suikers van Liga-koekjes gaat vergelijken. Om ze vervolgens allebei niet op te eten. Of Spa Rood gaat drinken, terwijl je totaal geen prikwater lust. Jezelf dat puur voor de gezonde afwisseling aanleert. Of belegloze boterhammen luncht. Dan klopt er toch iets niet. Schiet je erin door. Wat ik dus blijkbaar doe.

Iedere goede gewoonte heeft balans nodig. Zo ook deze. Net als mijn fanatisme in sporten. Ik zwem, fiets en loop hard. “Voor een triatlon ooit”, vertel ik iedereen die het horen wil. Om mezelf te verantwoorden. Lekker vaag ook, dat ‘ooit’. Nee, stiekem sport ik niet voor ooit. Niet voor een triatlon (al wil ik die natuurlijk wel ooit doen). Ik sport voor mijn lichaam. In het begin voor de conditie, maar nu ook voor de spieren onder het steeds strakkere huidje.

Om aantrekkelijker voor de buitenwereld te zijn? Ik denk het. Tegelijkertijd maakt deze gezonde levensstijl mij ook zelfverzekerder, en dus gelukkiger. En daar is dan weer niets op tegen, want dat doe ik voor mijzelf en niet voor anderen. Het is een constante zoektocht naar de balans tussen eigen verwachtingen en die van de maatschappij. Tussen de ongezonde en onhaalbare levensstandaard. Tussen wie ik ben en wil zijn.

Het is lastig. Ik kom er ook niet helemaal uit. Wanneer dieet ik voor mijn eigen welzijn en wanneer uitsluitend voor het oog van de buitenwereld? Wanneer sport ik voor fitheid en wanneer voor de vrouwen? Wanneer mag ik ongegeneerd schransen en wanneer is het inderdaad beter om die frieten te laten staan? Wanneer straf ik mezelf en wanneer doe ik mezelf een plezier?

Het antwoord: doe alles met mate (en met maten, zie foto, maar dat is echt een uitgekauwde flopmop, ik weet het, sorry). Dan kom je al een heel eind. Af en toe een zak chips. Afgewisseld met een appel. Niet te vaak. En beweeg wat. Doe het allebei even veel en tegelijkertijd. Verspil daarnaast geen energie aan onnodig honger lijden of wortelen eten. Je zal zonder die gewoonten heus niet dik of ongelukkig worden. Integendeel. Doe wat je energie brengt in plaats van kost. Dat besef is er. Nu de uitvoering nog.

Ik heb een dwaze eetgewoonte. Ben de man die eet en dieet.

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!