365 dagen 2017

Dat waren ze dan. 365 dagen 2017. Ik weet nog dat ik vorig jaar vol spanning uitkeek naar 2017. Maar in plaats van op een aftandse sofa in Nederland bevond mijn lijf zich destijds in Kaapverdië. Ik was van plan om totaal iets anders met mijn leven te gaan doen. Mijn blog weg te mieteren en een half jaar te gaan reizen. Wilde op mezelf gaan wonen. Iets kopen of huren. Of zelf bouwen (HAHA NEE). Ik wilde dj, leraar of koekenbakker worden. Een andere weg inslaan. Mensen aanspreken in de trein. Meer gaan leven dan te kijken naar levende mensen.

Ik plande 2017 in mijn hoofd. Zonder toekomstkijken is er namelijk geen nu. Natuurlijk ben ik voor het hedenleven en genotsmomentjes, maar sommige zaken verricht ik thans om er later profijt van te hebben. Die zelfgecreëerde toekomst geeft houvast als ik dwaal in de ongelukkigheid van het heden: in het menselijk hoofd wordt alles – vroeg of laat – (nog) beter dan nu. Toch trapte 2017 mijn zorgvuldige planning in de war. In hoofdlijnen gebeurde wat ik verwacht had, maar van de rest kwam helemaal niets terecht.

Overval

In het eerste half uur van 2017 kwam ik direct middenin een gewelddadige overval terecht. Heb daar naast snijwonden ook wekenlange slapeloosheid en sessies bij de psycholoog aan over gehouden. Lekker begin. Daarnaast ben ik nog steeds geen dj, of leraar, of koekenbakker (oké, dat wel). Schrijf, film, dicht en presenteer nog steeds. Ben bezig met podcast (7 januari de eerste!) en bundel. Verblijf nog steeds op kamers. Start straks het nieuwe jaar met mensen die ik in 2016 niet eens kende. Heb vijf maanden een relatie gekregen en verloren.

Ik heb onbekende mensen geknuffeld, betwist en uitgelachen. Ik heb Tinder verwijderd. Mijn opa begraven en mijn 21-jarige neefje zien terugvechten na een dwarslaesie. Diepgewortelde geheimen onthuld. Ben gestopt met vlees eten. Struikelde over eigen benen. Niesde in het gezicht van een onbekende. Sleutels kwijtgeraakt en weer teruggevonden (natuurlijk nadat ik al nieuwe had laten maken). Ik was te laat op afspraken. Of ze zelfs helemaal vergeten. Heb mensen beledigd, mensen genegeerd.

Liefde

Ik ben verliefd geweest en afgewezen. Heb de eenzaamheid verdragen. Weken wakker gelegen om mijn toekomst. Genoten van onverwachte zomernachten, gebaald van trage regendagen. Weggelopen van het lichaam dat mijn naam draagt om vervolgens weer op kousenvoeten terug te keren. Spiegelbeeld verafschuwd en goedkeurend toegeknikt. De wereld zien dansen, vechten en vergaan. Hoop gekregen, verloren en weer teruggevonden.

Momenten van zielsgeluk, diep verdriet en onbewogenheid gekend. Geld verkeerd besteed of juist onnodig in eigen zak gehouden. Onvergankelijke liefde, diepgewortelde jaloezie en knagende wrok gevoeld. Soms getoond ook. Met wisselende reacties. Heb mijn fouten uitgesproken, aangepakt of achteloos herhaald. Overledenen toegesproken. Net als mijzelf. Angst verbloemd met schietgebedjes. In het diepe gesprongen, maar veelvuldig veilig aan de kant gebleven.

365 dagen

Tientallen ongelukken ontlopen. Vele malen (onbewust) de juiste keuze gemaakt. De hand geschud van onbekenden die zich later vrienden noemen. Gelachen, geschaterd, gebulderd. Honderden keren de zon zien verschijnen. Of de opkomst ronkend gemist door een verrukkelijk fuifje dat aan mijn slaap voorafging. Ik heb mijn lichaam geblesseerd en het wonderbaarlijk zien herstellen.

Heb gefilmd, geschreven en gedicht. Duistere kamers met kaarsjes verlicht. Spontaan de maanheldere hei bezocht, cadeautjes voor mijzelf gekocht. En al gebeurde bijna alles ongepland: ik ben geweest wie ik ben. En dankbaar er nog steeds te zijn. Een goed voornemen – een planning – geeft richting, maar is niet het doel. Want wie heeft ooit zijn bestaan, of zelfs een luttel jaartje daarvan, (tot aan de kerst)piekfijn bedacht en uitgevoerd? Nobody.

Een levensjaar is een sprookjesbos, gevuld met behekste paadjes en feeërieke opwellingen. Met een einde bovendien. Of je wordt er tussendoor uitgeplukt. Is de speeltuin der aarde voortijdig voorbij. Gelukkig volgt er (meestal) een nieuw pad. Een pad door het gerenoveerde bos. Waar ik verder geen vat op heb. Alleen qua richting. De rest gebeurt vanzelf. Gespannen, maar zonder plannen, kijk ik uit naar 2018. Dat – hopelijk – 365 dagen kent. 365 dagen vol verrassing.

365 dagen 2018.

Lees nu: Ik kreeg een bore-out

Fotograaf: Joylé Photography.

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!