366 dagen 2016

Dat waren ze dan. Ik weet nog dat ik in deze tijd, maar dan vorig jaar, vol spanning uitkeek naar 2016. Ik moest immers nog vertrekken voor een reis naar Israël. Werkte in Amsterdam bij een marketingbureau. Wilde op mezelf gaan wonen. En snakte naar een relatie.

Ik plande 2016 in mijn hoofd. Zonder toekomstkijken is er namelijk geen nu. Natuurlijk ben ik voor het hedenleven en genotsmomentjes, maar sommige zaken verricht ik thans om er later profijt van te hebben. Die zelfgecreëerde toekomst geeft houvast als ik dwaal in de ongelukkigheid van het heden: in het menselijk hoofd wordt alles – vroeg of laat – (nog) beter dan nu. Toch trapte iemand mijn zorgvuldige planning in de war. In hoofdlijnen gebeurde wat ik verwacht had, maar van de rest kwam helemaal niets terecht.

Ik werk op een totaal andere plek. In Hilversum nu. Schrijf, film, dicht en presenteer. Verblijf nog steeds op kamers. Start straks het nieuwe jaar met mensen die ik in 2015 niet eens kende. En ben nu dolblij met mijn vrijgezelle status. Pff, dat er dan nog mensen durven te melden dat een jaar snel gaat. Oké, wellicht qua gevoel, maar er gebeurt zo ontzettend veel in 366 dagen. Zo ontzettend veel meer dan woordelijke ledematen kunnen omarmen. Zo ontzettend veel onverwacht en ongepland.

Hartkloppingenstress gehad. Canada bezocht. Amandelen eruit. Vriend in depressie. Tinderdates. Diepgewortelde geheimen onthuld. Gestruikeld over eigen benen. Geniesd in het gezicht van een onbekende. Sleutels kwijt. Te laat op afspraken. Of ze zelfs helemaal vergeten. Mensen beledigd, mensen genegeerd.

Ik ben verliefd geweest en afgewezen. Heb de eenzaamheid verdragen. Weken wakker gelegen om mijn toekomst. Genoten van onverwachte zomernachten, gebaald van trage regendagen. Weggelopen van het lichaam dat mijn naam draagt om vervolgens weer op kousenvoeten terug te keren. Spiegelbeeld verafschuwd en goedkeurend toegeknikt. De wereld zien voetballen, vechten en vergaan. Hoop gekregen, verloren en weer teruggevonden.

Momenten van zielsgeluk, diep verdriet en onbewogenheid gekend. Geld verkeerd besteed of juist onnodig in eigen zak gehouden. Onvergankelijke liefde, diepgewortelde jaloezie en knagende wrok gevoeld. Soms getoond ook. Met wisselende reacties. Heb mijn fouten uitgesproken, aangepakt of achteloos herhaald. Overledenen toegesproken. Net als mijzelf. Angst verbloemd met schietgebedjes. In het diepe gesprongen, maar veelvuldig veilig aan de kant gebleven.

Tientallen ongelukken ontlopen. Vele malen (onbewust) de juiste keuze gemaakt. De hand geschud van onbekenden die zich later vrienden noemen. Gelachen, geschaterd, gebulderd. Honderden keren de zon zien verschijnen. Of de opkomst ronkend gemist door een verrukkelijk fuifje dat aan mijn slaap voorafging. Ik heb mijn lichaam geblesseerd en het wonderbaarlijk zien herstellen.

Heb gefilmd, geschreven en gedicht. Duistere kamers met kaarsjes verlicht. Spontaan de maanheldere hei bezocht, cadeautjes voor mijzelf gekocht. En al gebeurde bijna alles ongepland: ik ben geweest wie ik ben. En dankbaar er nog steeds te zijn. Een goed voornemen – een planning – geeft richting, is niet het doel. Want wie heeft ooit zijn bestaan, of zelfs een luttel jaartje daarvan, (tot aan de kerst)piekfijn bedacht en uitgevoerd? Helemaal niemand.

Een levensjaar is een sprookjesbos, gevuld met behekste paadjes en feeërieke opwellingen. Met een einde bovendien. Of je wordt er tussendoor uitgeplukt. Is de speeltuin der aarde voortijdig voorbij. Gelukkig volgt er (meestal) een nieuw pad. Een pad door het gerenoveerde bos. Waar ik verder geen vat op heb. Alleen qua richting. De rest gebeurt vanzelf. Gespannen, maar zonder plannen, kijk ik uit naar 2017. Dat – hopelijk – 365 dagen kent. 365 dagen vol verrassing.

365 dagen 2017.

Lees nu: Ik heb een hart van glas

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!