“Ah joh, één extra drankje kan geen kwaad”

“Haha, water? Serieus?!” De barman kijkt me spottend aan. Het is donderdagavond. Heb net twee biertjes met mijn burgerbloed vermengd en ben voor deze avond wel klaar met alcohol, maar als het aan de rest van de tafel ligt ben ik net pas begonnen. Samen met de barman maken ze honende opmerkingen over mijn waterbestelling. “Dan kan je beter naar huis!”

Ik drink nooit veel alcohol. Niet uit principe, maar omdat ik graag mijn lijf, gedrag en spraak onder controle wil houden. Wat de rest doet, mag de rest lekker zelf weten. Wat mij betreft zet je je luchtpijp open en ga je onder de tap hangen. Vervolgens meeblèren met de nieuwe single van Ed Sheeran, die je net niet vaak genoeg gehoord hebt, waardoor je in triomfantelijk ge-lala vervalt en de hele bar onderkotst tijdens het refrein. En dat je vrienden dan verplicht zijn je naar (het zieken)huis te brengen, terwijl ze liever zouden blijven. Ach, je kent het wel, zo’n doorsnee zaterdagavond. En voor mijn part houd je ze zo. Ik vind het helemaal prima. Je betaalt er na de tijd immers zelf de rekening voor. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Waar ik echter geen zin in heb, is dat die rest zich gaat bemoeien met mijn drankgebruik. Toch gebeurt dat zeer regelmatig, wanneer ik na mijn gebruikelijke twee vaasjes overga op een spaatje blauw. “Haha, gemeentepils!”, “Moet je morgen werken?”, “Je bent toch geen vrouw?!” of “Barman, dit knulletje maakt een grapje, geef hem bier.” Waarna ik alsnog een glas alcohol voor mijn neus geschoven krijg. Dat ik persistent niet aanraak en niet betaal. Krijg de lazarus maar. Nee is nee, en nee blijft nee.

Toch zie ik vaak dat jongens en meiden alsnog worden overgehaald om een extra biertje of wijntje te drinken. En nog eentje. En oké, vooruit, nog eentje. Ondanks dat hij of zij aangeeft niet meer te willen, wordt iedere vorm van bezwaar door groepsdruk weggewoven. Op zo’n moment moet je stevige sneakers of hakken dragen om achter je waterstandpunt te blijven staan. Wat ik ten diepste betreur, want het is juist bewonderenswaardig als iemand de alcohol links laat liggen. Dat getuigt van karakter. (oké, een klein schouderklopje voor mezelf)

Helaas wordt daar in het algemeen anders over gedacht. Sterker nog, als je zegt een maand geen alcohol te willen drinken, word je allesbehalve serieus genomen. “Pff, word je monnik ofzo?” Terwijl we zulke nuchtere voornemens juist zouden moeten aanmoedigen, zoals we dat bij stoppen met roken ook consequent doen. Met iets schadelijks kappen is namelijk altijd een applausje waard. Ook als je het zelf geenszins van plan bent, maar daar dwingt niemand je toe.

Er sterven jaarlijks zo’n 2.000 mensen direct of indirect door toedoen van alcohol. En nog eens 5.000 mensen moeten naar het ziekenhuis door een overconsumptie. Ietsje meer water en minder pils kan dus geen kwaad. En nee, ik ga hier geen heilig betoog houden over het stoppen met alcohol. Ik drink zelf ook regelmatig een glaasje of twee. En voor mijn part blijven we kratjes wegzuipen. Maar bemoei je dan in ieder geval niet met wat de ander drinkt. Al is dat na 30 jaar nog steeds Fristi (ja, die mensen zijn er). Dikke prima. Beter zelfs. Het gaat namelijk niet om de inhoud van het glas, maar om wie dat glas vasthoudt.

Proost!

Lees nu: Ik heb een hart van glas

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!