Ben je bang voor je vader en moeder?

*KLAP*

“Ja, je knipperde, je bent bang!” Als kind snapte ik nimmer wat de bedoeling van dit spelletje was. Niemand is toch bang voor zijn eigen ouders? Tegenwoordig begrijp ik dat dat geen vanzelfsprekendheid is. Genoeg kinderen hebben op een bepaalde manier angst voor hun ouders. Zijn bang voor klappen. Bang dat ze uit elkaar gaan. Bang om ze teleur te stellen. Bang om niet bang te mogen zijn.

Pap en mam, vandaag zijn jullie 25 jaar getrouwd, waarvan 24 als ‘ouders’. In die periode waren mijn zusje en ik soms misschien onhandelbaar, chagrijnig of ondankbaar. Konden we elke druppel nagelbloed doen verdwijnen. Logen we. Gaven we niet thuis als er naar onze dag gevraagd werd. Deden we jullie pijn. Renden we stampvoetend weg. Schreeuwden, schopten en huilden we. Voelden we ons soms verdrietig, boos of onbegrepen, maar keerden we altijd – zonder angst – in jullie warme en veilige armen terug.

Pap en mam, bedankt voor de grenzeloze liefde en liefdevolle grenzen. Voor het vergeven van onze verkeerd gekozen woorden. De open armen voor vriendjes, vriendinnetjes, voor fouten, voor ons. Bedankt voor het oppompen van onze fietsbanden. Voor de ontelbare maaltijden, knipogen, gevulde theeglazen, voorgesneden appels, lunchtrommels, WhatsApp-emoticons (echt bij iedere zin), sussende woorden, knuffels, korte autoritjes, paracetamols, buitenlandreizen, verjaardagscadeautjes en creatieve kinderfeestjes.

Pap en mam, bedankt voor de corrigerende tik. De terechte terechtwijzingen. Voor het loslaten. Bedankt voor het leren lopen, leren fietsen, leren leven. Voor het geloof in Sinterklaas, de Kerstman en de Paashaas. Voor het geloof in anderen, in gelijkwaardigheid, in onszelf. Bedankt voor de typische ongemakkelijkheid, de aanmoedigingen langs de lijn en voor de volledige vrijheid voor het invullen van onze toekomst. Bedankt voor de blik in jullie ogen, wanneer jullie naar elkaar kijken. Bedankt voor het zijn van ons ultieme voorbeeld. Bedankt voor het verlichten van al onze angsten. Bedankt voor 25 jaren ware liefde.

Het lijkt ons daarom beter om voortaan deze vraag te stellen: “Ben je trots op je vader en moeder?” Als antwoord daarop volstaat niet één klap, maar een oorverdovend applaus. Pap en mam, bedankt.

*KLAP KLAP KLAP KLAP*

Lees nu: Mijn vader en moeder zijn mijn ouders niet meer

Fotograaf: Yvette Baur Fotografie

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!