Beste liefde, je date iets met mij!

we zijn schepen
in een zee van lucht
soms gegrepen
maar altijd op de vlucht

onze lijven
dobberen en drijven
mee met wind
en mee met water
weg van elkaar
en weg van later

Telkens weer verlies ik mijzelf in de liefde. Verdrink ik in vlinders die nooit rupsen zijn geweest. En vergeet ik mijn eigen lichaam, mijn schip. Laat het innemen of probeer dat van de ander te veroveren, veranderen en vast te houden. Tegelijkertijd wil ik dat ze wegblijft bij andere mannenschepen. Zodat ze volledig afhankelijk van mij wordt. Tot zij is wie ik bedacht heb en niet meer degene waar ik op viel.

Ik vind mijn huidige, single leven wonderschoon. Als een (monchou)taart of opgetuigde kerstboom. Het beste zou dus zijn om de ander als betoverende toevoeging van mijn (al fantastische) leven te zien in plaats van als invulling. Zonder de ander kan ik prima, maar mét de ander is het af. Als kers op de taart of piek op de kerstboom.

Dat liefde een aanvulling is, besef ik alleen wanneer mijn schip onbewoond is. Dan dobbert mijn vrijgezelle bestaan namelijk over nagenoeg rimpelloos water. Totdat zij mijn blikveld binnenvaart. Een schip dat alle andere drijvende individuen overtreft. Dat straalt, verleidt en mijn natte (HAHA, want we hebben het over schepen, snap je) dagdromen vult. Dan gaat het plots stormen. Laat ik mijn zorgvuldig opgebouwde bestaan zinken en klamp ik mij – net voordat ik kopje onderga – vast aan haar houten armen.

We zien de liefde van de ander als de brandstof voor ons varende bestaan. Projecteren toekomst, geluk en ongenoegen op onze relatie. Denken de ander op een bepaald punt zelfs te bezitten. “Dat is mijn vriend(in)!” En wat we bezitten, kunnen we verliezen. Dus verschuift onze focus van vreugde voor de aanwezigheid naar het voorkomen dat de ander weer wegdrijft.

We gebruiken de liefde als excuus voor onze controledrang. Veranderen het in angst. Maken wind van lucht en van hartstocht een verwoestende wervelstorm. Om uiteindelijk kapot en gebroken richting zeebodem te dwarrelen…

Ook in een relatie moeten we niet vergeten dat we individuele schepen zijn. Dobberend en drijvend op open wereldwateren. Heb juist vertrouwen dat de ander in je buurt blijft. En blijf zelf ook in zijn of haar buurt. Maar leg jezelf niet vast. Ontmoet elkaar op de reling en betreed het dek (zowel innerlijk als uiterlijk) alleen op de momenten dat de ander daarom vraagt. Probeer niet tegen elkaar, maar samen te varen. Wees de brandstof van de ander in plaats van andersom. Heb lief.

Natuurlijk. Beginnende liefde zorgt voor een deining in het evenwichtige bestaan. Dat is prima. Het is alleen wel de kunst om er niet door te verdrinken. Uiteindelijk de gezamenlijke balans terug te vinden. De ander doet iets met mij, maar is niet van mij. Ik bezit namelijk slechts de helft van de liefde: de eigen helft. Alleen daarover heb ik controle. Dat maakt het spel tussen twee harten onstuimig, onverwacht en ongelofelijk wonderschoon.

Liefde is het beheersen van het verlies van de beheersing.

we zijn schepen
op een zee van lucht
ik vaar over eigen wegen
altijd in je armen terug

Lees nu: Ik heb een hart van glas

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!