Daar waar je stilte zoekt, ontvrouwt zich een gesprek

Oké, vrouwtjes en knulletjes, ik moet jullie iets bekennen. Ik ben fan van John Mayer. Fan van de geluiden die zijn stem en vingers vervaardigen. Zo’n tienerachtige krijsfan die flauwvalt als het bewuste idool binnen blikveld komt. Dergelijke gevoelens mocht ik afgelopen dinsdag allemaal uiten in het Ziggo Dome. Mijn gitaren jeugdheld gaf na jaren eindelijk weer een optreden in dit pietepeuterige landje. Een half jaar geleden had ik al gillend kaarten bemachtigd en nu was het dan zover. Met gierende zenuwspieren nam ik plaats op stoel 296, rij 8. Was er helemaal klaar voor.

Wat het nadeel is van een concert-, theater- of bioscoopbezoek? Andere mensen. Niet iedereen komt met hetzelfde doel naar een voorstelling. De één om stil te genieten, de ander voor meeblèren en weer een ander om de falende verkering van Joop Smit en Greta de Vries te bespreken. Je wordt al vrij snel een onderdeel van andermans intenties. Zo zaten er dinsdag ook personen op stoel 256 en 257, rij 7. Vrouwspersonen welteverstaan. Recht achter ons. Ik zal jullie het volledige verhaal besparen, maar ze fabriceren het soort commentaar dat beschrijft wat iedere doorsnee vleermuis kan zien. Voor de grap noem ik ze Po en Duoh. Zo begon het – ongelogen – al voordat Mayer iets van zijn aanwezigheid had getoond:

Po: ‘Ik ben benieuwd wat zijn toegift is. Wat jij?’
Duoh: ‘Jaaa, als die dat doet. Moet wel, anders is het een kutartiest.’
Po: ‘Hij mag die van mij wel als toegift nemen.’
Duoh: ‘Oooh, boef. Ik heb trouwens gele nagellak.’

-Het diepzinnige gesprek houdt ongeremd aan als John zijn kunstje op het podium doet. Ik ga verder bij het moment dat er een mondharmonica tevoorschijn komt.-

Duoh: ‘Ah, dat vind ik altijd zo’n tof instrument!’
Po: ‘Ja, ik ook. Maar ook smerig, je weet nooit welke monden er langs zijn gegaan.’
Duoh: ‘Weet je bij jou toch ook niet? Het doet mij altijd denken aan een chocoladereep.’
Po: ‘Chocolade! Daar heb ik zin in. Zullen we zo halen?’
Duoh: ‘Goed idee, maar niet hier. Stervensduur.’
Po: ‘Net als het decor. Maar ja, dat betaalt het publiek.’
Duoh: ‘Hoeveel mensen zijn er eigenlijk?’

-Vervolgens gaat één van de twee serieus tien minuten tellen, met als uitkomst dat het toch wel heel veel mensen zijn. Wauw! Ondertussen slaat Mayer de eerste snaren van het één jaar oude Speak for me aan.-

Po: ‘Ahhh, doet mij denken aan de romantische zomer van drie jaar terug. Met Patrick.’
Duoh: ‘Hoe is het met hem?’
Po: ‘Diezelfde zomer betrapt met Bettina en nu is die dood, aangereden.’
Puoh: ‘Ai, wel een mooi liedje!’

Voordat het laatste nummer volledig ten gehore is gebracht, verlaten ze de zaal. Bedankt vrouwen. Voor het bevestigen van mijn meeluistertic. Voor het oneindig becommentariëren van mijn droomavond. Voor de mondverzakkende rode lijn die jullie door een conversatie trekken. Of ik genoten heb? Zeer zeker! Mijn concertbeleving zit alleen wel gevrouwen in het gesprek achter mij. Ik blijf gedesoriënteerd zitten op stoel 296 met een berg bagger en een onstuitbare zin in chocolade. Fan zijn is hard werken.

Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!