Deze is voor de dame die vanochtend uit de trein viel

Door een hoge gil schrik ik op uit mijn krant. Ik zit achterin de coupé op weg naar mijn werk. We zijn gestopt bij Veenendaal-De Klomp, maar dat heeft de dame die op de metalen deurstang is gaan zitten niet meteen door. Wanneer van buitenaf de treindeur wordt opengedaan, schiet haar net gekochte koffie de lucht in en haar lijf valt – begeleidt door een harde kreet – de trein uit…

Als ik geschrokken mijn hoofd omdraai, zie ik alleen de achtergebleven ravage van haar koffiebeker en twee mensen – waaronder een conducteur – die naar de gevallen dame op het perron staren. ‘Gelukkig, ze krijgt al hulp!’, denk ik, maar op het moment dat ik gerustgesteld weer in mijn krant wil duiken, hoor ik tot mijn verbijstering de conducteur foeteren: “Wat ben jij dom zeg, het staat toch op de deur!” Een vrouw stapt lachend over de opkrabbelende dame heen de trein in en een andere vrouw schudt haar hoofd, terwijl ze de trap oploopt en verdwijnt.

Hoe gaat het?

De gevallen dame gaat geschrokken en in haar eentje op de trap zitten. Een minuut later hoor ik haar huilen en besluit ik dat het genoeg is geweest: ik gooi mijn krant aan de kant en ga naast haar zitten. “Hoe gaat het?” Dankbaar voor de vraag en vol tranen vertelt Anna – want zo blijkt ze te heten – haar verhaal. Dat de hele dag al tegenzit. Slecht geslapen. Trein gemist. Een boze baas die haar niet professioneel genoeg vindt en waar ze zo een gesprek mee heeft…

“En dan gebeurt dit ook nog. Met mijn lijf gaat het goed, maar ik ben heel erg geschrokken van de reactie. Niemand hielp mij overeind of vroeg: hoe gaat het?” Opgelucht doet Anna haar verhaal, terwijl we naar de opgedroogde koffie op de grond staren. We besluiten met een grap: “Kom volgende keer in een rolstoel vol met stenen en laat die conducteur je de trein induwen.”, waarna we met een kleine lach onze eigen weg vervolgen op Utrecht Centraal.

Aandacht

Dit verhaal is niet om mijzelf een schouderklopje te geven. Ik had dit namelijk nooit hoeven doen als die andere mensen zich wel om Anna hadden bekommerd. Ja, mensen doen domme dingen en letten niet altijd even goed op, maar je weet nooit waar dat gedrag vandaan komt. Bovendien weten mensen zelf ook wanneer iets onhandig is. Niemand laat zich namelijk bewust uit de trein vallen, met de kans op lichamelijk letsel en een gloeiendhete koffiedouche.

Dit verhaal is voor alle mensen die soms buiten de boot (of trein) vallen. Voor mensen die even niet opletten, omdat ze andere dingen aan hun hoofd hebben. Voor mensen die slecht in hun vel zitten, omdat de zon vandaag niet voor hun opgekomen lijkt. Voor mensen die denken dat ze niet gezien worden en waarbij dat soms ook lijkt te gebeuren. Voor mensen die vandaag een beetje extra liefde en aandacht verdienen. Dit verhaal is voor Anna.

Je bent niet alleen.

Dit bericht bekijken op Instagram

Ik heb in de afgelopen jaren verschillende vrienden gezien die kampten met een #depressie of burn-out. Het was hartverscheurend om te aanschouwen en ik had geen idee hoe ik een goede #vriend kon zijn. Ik vluchtte er voor weg zelfs. Over dat vluchten heb ik een poëtisch verhaal gemaakt, voor het eerst in mijn leven, omdat ik mijn machteloosheid daar gevoelsmatig het best in vast kon leggen. Ik hoop dat jij of iemand anders er wat aan heeft. Pfoe, best spannend om te delen, maar bij deze. Benieuwd wat je ervan vindt. 💚 (swipe naar links voor doorlezen) #gedicht #applief

Een bericht gedeeld door Bas Derks (ditisderks.nl) (@scharminkel) op 14 Okt 2018 om 12:27 (PDT)