De groenten met je vlees!

Met mijn stuur in linkerhand en mobiel in rechterhand fiets ik de heuvel af. De heuvel die ik elke dag op- en afrijd. Blind kan fietsen. En dat doe ik dus ook. Al trappend typ ik moeders een berichtje. Dat het goed met mij gaat. En ik op weg naar huis ben. Op het moment dat mijn vingers op ‘versturen’ willen drukken, doemt er plots een gedaante in mijn ooghoek op. Een oud vrouwtje rollatort over het fietspad! Half weet ik de vrouw te ontwijken. Het rechtergedeelte van mijn stuur haakt in haar zij. Gezamenlijk landen we op het schurende asfalt…

Ik schrik me de pleuris. Wil haar verwensen. Zeggen dat ze op moet letten en het fietspad geen plek is voor fossiele brandstoffen. Mijn mond staat al klaar om te gaan roepen. Tot ik haar van pijn vertrokken gezicht zie. Mijn gevoel van haat verandert direct in besef van schuld. Zij mag dan op de verkeerde plek lopen: ik had makkelijk uit kunnen wijken. Deze knul was te laat, omdat die zo nodig fietsend zijn moeder wilde berichten. Terwijl diezelfde moeder al meermalen heeft gewaarschuwd voor het gevaar van fietsen met mobiel.

Sinds dit incident kijk ik tijdens het fietsen nooit meer op mijn telefoon. Heb daar blijkbaar eerst wel een aanleiding (lees: aanrijding) voor nodig. Eentje die gelukkig goed is afgelopen, maar net zo goed tot verschillende breuken had kunnen leiden. Waarom wil ik eigenlijk niet luisteren naar waarschuwingen? Waarom moet ik eerst vallen en opstaan, voordat ik mijn gedrag wil aanpassen? Dat kan toch ook zonder te vallen?

In Brazilië zoemt het zika-virus rond. Dit virus wordt overgedragen door muggen en tast de hersenen van ongeboren baby’s aan. De overheid kent de gevaren van de ziekte. Waarschuwt de bevolking er al jaren voor. Alleen deed de bevolking daar niets mee. Nu zijn er in korte tijd 3.500 baby’s met een te kleine hersenpan geboren. Voor het leven gehandicapt. En ja, nu luistert men wel. Nu het gevaar de werkelijkheid is geworden. Nu ze vallen en weer willen opstaan. Nu ze te laat zijn.

Hetzelfde zag ik in Over Mijn Lijk. Een waanzinnig prachtig programma van BNN over jonge mensen in hun laatste levensfase. Een alleenstaande moeder met twee kinderen, 18-jarige Mathijs, 21-jarige Chelsea. Allen zijn terminaal. Maar met de dood in zicht, leven ze volop. Plotseling maken ze zich niet meer druk om futiliteiten. Om uitverkochte shampoo, de mening van een ander of hun carrière. Ik zat huilend voor de televisie. Het besef van sterven (de val), geeft een besef van leven (het staan).

Maar waarom hebben we het besef van dood nodig om te leven? Waarom moet ik eerst een oude vrouw omkegelen, voordat ik luister naar mijn moeder? Waarom moeten er eerst 3.500 gehandicapte kinderen geboren worden, voordat we onze verantwoordelijkheid nemen? Waarom heb ik pas bij de kater door dat ik minder had moeten drinken? Waarom moet de ander eerst groeten, voordat ik dat doe? Waarom moeten we eerst vallen, om te beseffen hoe mooi staan is?

Afwachtend lanterfanten, omdat ik momenteel geen last heb van het broeikaseffect, waterverspilling en de dood. Dat is hetzelfde als niet groeten, omdat de ander ‘dat ook niet doet’. Blijkbaar mis ik een tastbare begroeting van het aankomende ravijn (of oude vrouw) en rijd ik er daarom recht op af. En als die begroeting er eenmaal is. In de vorm van een val. Overstroomde straten. Schaars drinkwater. Een virus dat onze kinderen teistert. Of een aanrijding. Dan ben ik plots wel bereid mijn gedrag aan te passen…

Op het moment dat ik val, waardeer ik het staan. Maar als ik voor de val aan de rem trek, hoef ik toch niet altijd te vallen? Neem vlees. Ik weet dat het hartstikke vervuilend is. 80% van mijn dagelijkse waterverbruik opgaat aan die ene hamburger tijdens avondeten. Toch blijf ik het eten. Weet je waarom? Omdat ik niets merk van de gevolgen van mijn handelen. Niets merk van de tientallen liters waterverspilling, van de zwaar vervuilende vleesindustrie en van de naderende afgrond. Niets merk van de aankomende val…

Het is tijd om mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. Niet om jou tijdens de val te kunnen zeggen: “Ik zei het toch?” Nee, ik wil ervoor zorgen dat we niet gaan vallen. Of nou ja, in ieder geval bijdragen aan het voorkomen ervan. Dus ben ik vanaf vandaag gestopt met vlees kopen. Niet vanwege de zieligheid van schattige kipjes. Die worden namelijk nooit geboren als ik ze niet eet. Nee, ik stop met vlees, omdat ik probeer te luisteren naar de waarschuwing. Omdat ik hoop dat we een mogelijke val en de ernstige gevolgen van de landing kunnen voorkomen. Omdat ik zonder het besef van dood, het leven wil waarderen. Omdat ik niet wil wachten op de groet, maar zelf wil groeten.

Doei vlees!

Lees nu: Pavl-ov

Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!