De NS? Laat me (niet) lachen!

Soms veranderen doodnormale mensen in monsters. Wil je een voorbeeld? Stap tijdens spitsuur in één van de veel te kleine treinen. De meest beschaafde heren in pak staan dan te schreeuwen tegen conducteurs, dreigen met aanklachten (het zijn vast advocaten) of ze proberen zich met alle macht alsnog de trein in te wurmen door medereizigers te duwen, weg te trekken en te bespugen (één keer gebeurd). Vol verbazing en innerlijke pret volg ik elke dag dit Nederlandse Spoorspektakel.

Natuurlijk ben ik niet blij met het pauperwerk van de NS. Ik verdenk hen er zelfs van dat ze willens en wetens de Nederlandse bevolking chagrijnig willen maken met hun overvolle treinen, zodat we uiteindelijk de auto pakken. Een pact met Volkswagen waarschijnlijk. Gniffelend op het hoofdkantoor – waar ze natuurlijk met de auto heengaan (of privéhelikopter) –  bespreken ze dagelijks waar ze nu weer koper kunnen jatten of welke trein vandaag een paar wagonnetjes kan missen. En dan maar wachten op de camerabeelden van de stations.

Zelf zeggen ze tientallen treinen te hebben besteld, die eind volgend jaar(!) binnen zijn. Tot die tijd moeten we het doen met juist extra korte exemplaren, waar de NS dezelfde duizelingwekkende prijzen voor blijft vragen. In ruil voor twee retourtjes Amsterdam had ik met gemak als vip naar U2 gekund. En geloof mij, dat zijn ook oplichters. Helaas is U2 niet helemaal mijn muziek en kies ik daarom toch voor de warme zweetgeur van de eerste en tweede klas.

Afgelopen weken is het iedere dag raak. Rond half zes ’s avonds komt op Amsterdam-Zuid – te laat, maar daar wen je aan – een spoorberijder aankakken die zelfs in Madurodam niet zou worden toegelaten. Vervolgens gonzen zwermen rond de nog ongeopende deuren. Met moeite laat men eerst de mensen uitstappen, voordat men zelf plaatsneemt. Dat plaatsnemen gaat dus met kilo’s geschreeuw, geduw en spuug. Tot je uiteindelijk met veertig mensen staand op het balkon (tussenstuk) bent beland.

Bloedchagrijnig verdwijnen mensen in hun telefoon of muziek. Als ze daar überhaupt de ruimte voor hebben. Sommige praten nog vijf minuten hardop schande over ‘de zakkenvullers van NS’, om vervolgens zonder respons de rest te kopiëren. Te midden van dit geesteloos chagrijn besloot ik om te gaan zingen. Niet omdat ik daar een talent voor heb, maar omdat het mij een leuke afwisseling leek. Bovendien heb ik geen zin om mijn humeur te laten verpesten door een ontspoord bedrijf. “Ik heb één potje met vet, al op de tafel gezet!”

Bij vijf potjes kwamen we. Ik en vier anderen, die mij glimlachend bijvielen. Gelukkig had mijn actie lichtelijk succes: de meesten kregen krullende mondhoeken. Ik besloot over te gaan op zwaarder geschut. “Oké, ergens in deze ruimte heb ik een iPhone verstopt, de gelukkige vinder mag hem houden.” Niemand trapte erin natuurlijk. Maar er begonnen zich meer monden te roeren. Een meid riep: “Als nou alle mensen met een relatie links gaan staan en alle singles rechts.” Alle reizigers hebben zich kapotgelachen, vastgeklemd tussen borstpartijen en bierbuiken.

De NS wil monsters van ons maken. Ons humeur verpesten. Onze dag vergallen. Laten we daar alsjeblieft geen gehoor aan geven, maar van hun prutswerk een fuifje maken. De conducteur net voor het instappen danken in plaats van bedreigen. Bedanken voor het feit dat we – ondanks dat het eigenlijk al uitverkocht zou moeten zijn – toch nog een kaartje konden bemachtigen en naar binnen mogen. Bij U2 was dat namelijk wel anders geweest.

Laten we de Nederlandse Spoorwegen en te licht bevinden. Laten we deze woordgrap op hun muur kalken. En gaan lachen. Gaan lachen om hun complot. Veel gezonder dan het monsterlijke chagrijn. Wellicht dat de NS dan hun asociale streven laat varen en voortaan de goede dingen doet met ons geld, zodat we kunnen zitten.

Laat die graaiers maar als eerste gniffelen, lachen wij het laatst.

Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels? Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!