Definietsie

Achter het hek staan onaangetaste sprieten. Proberend om het verse voer te plukken en te vermalen, strekt Hombre zijn nek tot het uiterste. Een paar groene halmpjes worden het slachtoffer, maar het meeste is onbereikbaar voor het hongerige hoefdier. De boosdoener van die onbereikbaarheid is het hek, dat aan een flinterdun ijzerdraadje en een paar paaltjes zijn bestaan ontleent. Het edel dier behoeft één simpele sprong of trap om aan de andere kant te geraken, maar doet het niet. Denkt er zelfs niet over na.

Wellicht blijft Hombre binnen de grenzen van de eigen weide, omdat hij weet dat hem daarbuiten niet louter groen gras te wachten staat. Hoogstwaarschijnlijk is zijn denken te beperkt om überhaupt te beseffen dat er nog een hele wereld buiten het zichtbare ligt. Te beperkt om de eigen krachten te kennen en het hek onder zijn hoeven te vermorzelen. Te beperkt om door te hebben dat hij beperkt is. Eigenlijk is Hombre net een mens.

Ik geloof. Ja, in een God. Noem me ouderwets of kortzichtig. Wellicht ben ik dat ook, maar zijn we dat niet allemaal? Want zelfs de mensen die nergens in geloven, geloven. Het leven – het weideveld – dat we nu kennen, is over (om en nabij) tweehonderd jaar namelijk weer grotendeels ontkracht. De mensen die ooit dachten dat de aarde plat was of dat de zon om onze planeet draaide, noemen we nu achterhaald. Terwijl het voor hen op dat moment de waarheid was, zoals wij nu ook een ‘waarheid’ kennen die over een klein aantal jaren hetzelfde stempel van achterhaaldheid ontvangt.

Wetenschap is het steeds maar weer bijstellen van de aangenomen wereld naar een andere wereld. Net als Hombre, die soms van weide naar weide verhuist, om uiteindelijk ook daar tegen de grenzen van zijn fonkelnieuwe grasveld aan te draven. Precies zoals deze knolleknul. Zo zal ik nooit in staat zijn een personage te beschrijven die slimmer is dan ikzelf ben. Dus hoe zou ik hetgeen, dat mijzelf overstijgt, met mijn eigen beperkte brein kunnen weerleggen?

Ieder mens gelooft, zelfs als ze dat niet doen. De meesten geloven in iets. In iets groters dan zijzelf. En voor mij is de definitie van dat ‘iets’: God. De maker van al die gelimiteerde weiden – de wereld – waarop wij ons dikwijls vergalopperen, maar er nooit compleet buiten draven. Het huidige bestaan is te zalig om te ontkennen, of om te zoeken naar meer. In plaats van mij volledig te richten op de grond en alles wat daar te halen en verklaren valt, richt ik mij liever omhoog, omdat ik op de grond uitsluitend meer zoeken ga vinden.

Dat is – naar mijn schamele mening – het voordeel aan geloven. De definitie van mijn wereld, de grens van mijn weide, staat vast. Mag het steeds opnieuw ontdekken, maar ben te beperkt om erbuiten te treden. Probeer het soms wel. Beland dan in een ander veld met eenzelfde soort omheining. Waarbij ik dus geen stap verder kom. Aan mij de taak om van het huidige veld te houden. Die zo goed mogelijk te verzorgen. En daarbinnen mijn geluk te vinden.

Zoeken naar
wat we nog niet hebben
of nog niet weten,
zorgt dat we
wat we al bezitten
verliezen of vergeten.