“Zitten de broers van Daan Kauffeld in de zaal?” Twee handen gaan omhoog, vlak voor ons. Mijn vader en ik zijn bij het concert van Typhoon in Arnhem. “Daan had hierbij moeten zijn, hè?” Eén van de mannen antwoordt: “Ja, maar hij is er niet meer. Zijn aorta knapte, een week voor zijn 30e verjaardag. Plotseling was hij weg. Dood. Hij heeft er zelf niets van gemerkt gelukkig…” Typhoon knikt begripvol: “Deze is voor Daan.”
Terwijl het nummer ‘Hemel Valt’ wordt ingezet, duiken de broers in elkaars armen. Een hartverscheurend gehuil kruipt over de rijen zittende mensen, om iedereen in stilzwijgend slikken te laten luisteren naar een lied, overstemd door de machteloze emoties van gemis. Voor heel even nemen we met zijn allen deel aan hun intense verdriet. Dikke tranen rollen onhoudbaar over mijn wangen. Voor heel even ervaar ik het gemis van een mens waar nog steeds onmetelijk veel van gehouden wordt. Een mens dat nooit meer praat. Nooit meer lacht. Nooit meer zijn broers plagend prikt.
Een mens dat nooit meer knuffelt. Nooit meer aanschuift bij kerstdiners. Geen enkele hockeystick beroert. Nooit meer zegt dat het goed is. Of met een glimlach de stilte vult. Nooit meer aanbelt, een mening dropt of zijn enthousiasme verspreidt. Nooit meer zegt dat hij gelukkig is. Of dat met pretoogjes niet meer hoeft te zeggen. Nooit meer verzorgd hoeft te worden als hij verkouden is. Nooit meer om advies vraagt. Een mens dat nooit meer een verjaardag, diplomauitreiking of concert bezoekt…
Een onmisbaar mens dat toch gemist moet worden. Doodgaan is niet alleen verlaten, maar ook achterlaten.
Deze is voor Daan, maar ook voor alle achterblijvers.
Lees nu: Alles is op
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
Foto: HVA
