Die verknipte Marokkanen en Turken ook altijd

De kapper is vrij ongemakkelijk. De kapper zelf niet, maar daar zitten. Je bent circa een half uur naar jezelf aan het loeren in de spiegel. Met een onbekende die je haar bewerkt. Die bepaalt of je de komende weken vol trots de kersverse lente tegemoet treedt of toch nog even die muts moet ophouden (en niet omdat het koud is). Aangezien hij of zij over mijn haren heerst, probeer ik toch nog een beetje lief te zijn. Bang dat er anders een flinke hap, in de vorm van een huifkar, uit mijn achterhoofdvachtje wordt geknipt. Ik knoop gesprekken aan. Over de zaak, passies of geluk. Niet over het weer. Verschrikkelijk wanneer mensen over het weer beginnen. Het is onveranderlijk, wat je er ook over te melden hebt. Waarom moet je er – in goede vredesnaam – dan nog over beginnen?!

Nu vertel ik mijn kapper over de platenspeler die ik pas gekocht heb. Bij een tweedehandszaak in de buurt. En dat ik daar zo verliefd op ben. Op die platenspeler. Voor 15 euro op de kop getikt. Of nog minder zelfs, want kon afdingen. Mijn nog steeds aanwezige verbazing over de prijs en het geluid kaatst via de spiegel richting knippende handen. Getinte knippende handen. Mijn kapper is een Algerijn. Of nou ja, Nederlander natuurlijk, maar door zijn huidskleur ontkomt mijn aagje niet aan de vraag naar zijn oorspronkelijke roots. Hij vindt het niet erg. Legt alles geduldig uit, terwijl zijn handen mijn hoofdhaar vakkundig redigeren tot donzige proporties.

In het buitenland voelt deze man zich Nederlander. In Nederland voelt hij zich buitenlander. Nergens echt thuis. Na veertig jaar nog steeds niet. Volgens hem zorgen de mensen daarvoor. Voor dat onwelkome gevoel. Hij wordt behandeld als een ander. “Maar gelukkig is dat nu minder dan vroeger”, antwoord ik in volle overtuiging. Mijn lichaam verborgen onder het zeil. Door de multiculturele mengeling van tegenwoordig zijn we gewend om vele soorten mensen om ons heen te hebben. Tenminste, dat geldt voor mij, dus dacht dat het ook voor de rest zou tellen. Een getint persoon is even bijzonder als stelletjes met dezelfde jas (die zie je overal en kijk je ook niet meer van op). De kapper haalt mij hardhandig uit deze ideële droom.

“Ik moest stiekem lachen om je verhaal over de platenspeler”, begint hij. “Ik heb pas ook een tweedehands plaatjesdraaier gekocht. Bij diezelfde winkel. 15 euro. Tenminste, dat zei de man bij het elektronicagedeelte. Ik ging akkoord en liep eerst naar achteren, om wat plaatjes uit te zoeken. Toen ik terugkwam om de speler te betalen en mee te nemen, zei diezelfde man plots: Het wordt 25 euro, want jullie Turken en Marokkanen willen altijd voor dubbeltje op de eerste rij zitten. Dat ben ik zat. 25 euro, graag of niet. Boos heb ik hem gemeld geen Turk of Marokkaan te zijn en dat we een afspraak hadden. Maar de prijs bleef 25. Toen er uiteindelijk iemand bij kwam staan, heb ik hem voor 20 mee kunnen nemen. Uit machteloze razernij wilde ik dat ding voor zijn neus op de grond smijten. Maar daar zou niemand iets mee opschieten. Ik kom er in ieder geval nooit meer terug.”

Ik slik. Kijkend naar mijn bleke, Nederlandse tintje in de spiegel. En naar mijn kapper. Die doodleuk verder babbelt en scheert. “Dat is ‘t stomme aan mensen die zeggen dat het allemaal wel meevalt. Het valt niet mee. Je zit alleen zelf niet in de situatie dat je gediscrimineerd wordt. Dus kan je niet weten hoe het is om in een hokje te belanden. En ook niet weten dat het nog dagelijks gebeurt. Ik hoop dat er een dag komt dat we elkaar als enkelingen zien. Ieder mens is een individu en heeft zijn eigen negatieve of positieve kanten. Probeer diegene ook zo te benaderen. Scheer mensen niet allemaal over één kam.”

Grijnzend om zijn eigen woordgrap meldt de man dat hij klaar is. “Dat wordt dan 15 euro, of nou ja, 25 mag ook”, knipoogt hij. Ik, nog steeds met stomheid geslagen, staar via de spiegel naar buiten. Naar de hypocrisie van de tolerante samenleving. Stamelend antwoord ik:

“Het is in ieder geval wel mooi weer.”