Dood doet leven

De betonnen muur rechts van mij schreeuwt flitsende graffiti-leuzen. Hij vraagt of ik gelukkig ben, noemt me gek of spoort aan tot leven. Terwijl ik mij juist uitgenodigd voel tot de dood. Eén ruk aan het stuur en het is gebeurd. Verdwenen zijn mijn geest en alles wat ik heb opgebouwd. Vriendschappen, net ingericht huisje, (verslavende) platenverzameling en schrijfsellezers. Of nou ja, niet verdwenen. We leven voort in andere werelden. Tot in de eeuwigheid gescheiden.

Ik had dit gevoel vroeger al op de achterbank. Wanneer we met 120 over de snelweg schoten. Zo’n aanzwellende neiging om mijn riem los te maken, de deur te openen en het eigen lichaam uit de stoel te laten glijden. Uit angst voor mijn eigen gedachten, drukte ik dan het extra deurslot in. Die angst werd zelfs zo groot dat ik ooit – voorafgaand aan een autorit – het kinderslot heb geactiveerd, terwijl ik juist net de leeftijd droeg waarbij mijn ouders dit onnodig achtten.

Nee, ik ben niet suïcidaal. Eerdergenoemde gedachten nemen slechts af en toe de overhand. Uit pure nieuwsgierigheid. Precies tijdens de momenten dat ik op de grens van leven en dood balanceer. En met een kleine handeling die grens kan overschrijden. De macht over en nieuwsgierigheid naar het einde des bestaan nemen de controle over. Alles schreeuwt om dat ene stapje over de rand, een sprong op de rails of het rukje aan het stuur. Alsof de dode wereld dichterbij en uitnodigender is dan de levende.

Wanneer bijrijders mijn auto bevolken, wordt dat gevoel nog sterker. De macht over het leven zorgt voor verlamming. Vooral als je er teveel over na gaat denken. Wat ik dus niet moet doen. Want als ik de controle over de dood heb, kan ik ook het leven sturen. Een ruk naar rechts betekent de dood, maar een ruk naar links brengt mij wellicht op een afslag richting zonnig groen grasveld. Eentje zonder betonnen graffitimuren. Zonder de mogelijkheid om mijzelf of anderen van het leven te beroven. Het leven dat te mooi is om aan de onontkoombaarheid van de dood te besteden. Exact hetgeen wat Jip mij altijd leerde: “Iedereen gaat dood, maar niet iedereen leeft.”

Hoog tijd om dat laatste wel te doen. Langzaam draai ik mijn stuur naar links.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!

Of volg Derks op Instagram / Twitter / Facebook. Of doneer.