Rust alvast in vrede

Al een paar maanden heb ik de neiging om een overlijdensbericht te schrijven. Mijn overlijdensbericht welteverstaan. In zo’n zwart omrand kader. Voor het geval ik onder een vrachtauto kom, per ongeluk de verkeerde tandpasta gebruik of door een verdwaalde Japanner tot sterven word gejudood. Onvoorziene momenten, maar evenwel niet te onderschatten mogelijkheden. Om de wereld – en dan vooral mijn naasten – niet in totale verbijstering, leegte of opluchting achter te laten, wil ik nu alvast mijn laatste woorden delen. Mijn doodskreet.

Toch twijfelde ik hevig. Bang voor een selffulfilling prophecy. En uit angst dat mijn boodschap na overlijden niet direct gevonden zal worden. Dat ik m’n sterfschrift in de voering van mijn bank verstop en precies die sofa uit confronterende afschuw wordt verbrand. Tabee, laatste leuzen. Daarom besloot ik het hier te plaatsen, op het wereld wijde webje, waar de naaktfoto van mijn middelteen over dertig jaar nog steeds te vinden is op fora van voetenfetisjisten. Aangezien ik dus geenszins weet wanneer mijn overlijden plaats zal vinden, en in welke hoedanigheid, is deze garantie van het beklijvende internet buitengewoon gewenst.

De behoefte aan het reeds noteren van mijn laatste woorden komt voort uit de angst dat ik ze niet heb kunnen melden voor mijn sterven. Ik ben doodsbang dat mijn gevloek ooit door de ether richting geliefde schalt, terwijl een massief voertuig mij uit het leven knalt. En woede dus mijn laatst waargenomen emotie is. Of nou ja, de één na laatste, ik zal vast met een gesmoorde doodschrik eindigen, mocht dit hoofd de kans krijgen te beseffen dat hij de aarde definitief gaat verlaten. Of ik wend in alle berusting en verslagenheid mijn hoofd richting hemel, waarheen ik een luttele tel later hoop te verhuizen.

Woede, jaloezie, angst, arrogantie, ijdelheid, hoon en haat komen voort uit vlees, het labiele gedeelte van de mens. Terwijl het stabiele, hetgeen wat herinnerd dient te worden, de geest is. Als ik nou exact de woorden van mijn geest op papier zet. En men die woorden ziet en beleeft als mijn laatste. Dan zal de herinnering aan mij immer de juiste zijn. Want, wat ik verder nog richting jullie oren, neus, ogen, huid of gevoel bezig, dit is wat mijn binnen eigenlijk bedoelt en zegt. Dit is wat ik wil dat je onthoudt, mocht mijn geest er vroegtijdig tussenuit knijpen en mocht ik – door onvermogen van eigen vlees – deze woorden te weinig of nooit aan het adres van je oren bezorgd hebben. Zie hier, speciaal voor u, mijn geestelijke doodskreet. Rust ik alvast in vrede.

‘Lief mens, ik houd van jou.’