Gelukkig wordt er geleden

door Bas Derks

*TRING TRING*

De groep geeft geen gehoor aan het verzoek van mijn fietsbel. De mensen in afgetrapt schoeisel, dunne torsokleedjes en versleten trainingsbroeken. Zelfs het kwik krijgt de rillingen van deze kledij. Veel meer hebben ze ook niet. Ik zie ze wel vaker, als ik van thuis naar dubbel thuis fiets. Niet specifiek deze groep, maar de inwoners van het asielzoekerscentrum. Voor boodschappen lopen ze van het centrum, waar ze verblijven, naar de supermarkt van Bennekom (dichtstbijzijnd). Toch een wandeling van twee á drie kilometer. Elke dag opnieuw.

Ik fiets er steeds weer langs. In mijn nieuwe broek van spijkerstof, leren jasje erboven en Bluetooth-koptelefoon. Vind het telkens weer bijzonder hoe ze mij voorbij laten gaan, zonder enig gevoel van afgunst of haat te tonen. Als ik één van hen was geweest, had ik allang zo’n westerling van zijn elektrische fiets getrokken. Jasje afgepakt en aangedaan. En hem dan – gehuld in zijn dertig euro kostende boxershort – terug naar huis gestuurd. Zo, bollebof, trek jij maar even een nieuw setje aan. Vast genoeg hangen thuis. Wat natuurlijk wis en waarachtige waarheid is.

Ik zou ze nog gelijk geven ook. Wij, laat ik het op de Europeanen houden, leven namelijk in welvaartsweelde. Een weelde die we liever niet delen. We smijten een grens tussen het Afrikaanse continent en de onze. Laten hoop en lichaam van duizenden mensenlevens verdrinken in de zee tussen het beloofde en verloren land. Of we redden de reddeloze van hun vlotjes of opblaasbootjes, om ze vervolgens terug te sturen of aan het lot over te laten. Buiten de grenzen van ons eigen paradijs.

Af en toe smijten we een hoop geld of goederen over de muren van ons genotswalhalla. Vooral om onszelf van het schuldgevoel af te helpen, want ze hier toelaten: over ons (eigenlijk hun) lijk. Het is puur een kwestie van geboorteplaats, één van de enige zaken waar de mens zelf geen invloed op heeft. Toch bepaalt de plaats van de wieg – helaas – een groot deel van de levensloop. “Wat een geluk dat je hier bent geboren”, zegt men dan. Nou en of! Maar dat geluk delen? Neh, liever niet. Want als iedereen ons leven heeft, is de unieke glans van dit bestaan eraf. Kunnen we niet meer zeggen dat we zo’n geluk hebben.

Het westerse paradijs berust op het idee dat het elders beroerder vertoeven is. En als de mensen van dat ‘elders’ deze richting opkomen, weren we die af, want dat mindere oord moet blijven bestaan om ons paradijs in stand te houden. Daarom komen er ook veel klachten over de thuisloze immigranten (in between homes) op het fietspad. Ze worden door vele tweewielberijders als last gezien. Als ongewenst. Als plaag.

Sorry, klagende koppen, maar er is voor deze asielzoekers geen ander pad naar de broodnodige boodschappen dan het fietspad. Geef ze anders jouw fiets. Maar nee, want dan hebben zij een fiets en jij niet. Dan sta jij plots in hun schoenen. En je was net zo blij niet één van hen te zijn. Niet die onzekerheid over thuis, familieleden en toekomst. Liever er fietsend over zemelen dan ook gaan lopen.

Natuurlijk trekken ze niemand van zijn of haar peperdure tweewieler. Het zou hun perspectief op een verblijfsvergunning namelijk direct vernietigen. Toch zou ik de daad te begrijpen en rechtvaardigen vinden. Uiteindelijk hoopt eenieder, die op de weg loopt waar ik fiets, ooit ook een dergelijke voertuig naar een bestemming te trappen. In dit land, ons walhalla.

Toch moet ik erlangs. Richting mijn tweede huis, mijn tweede paradijsje. Alwaar ik dit stukje typ op een computer waar ik – bij verkoop – twee (tweedehands) fietsen van zou kunnen kopen. Om over de rest van mijn materialistische verzameling nog maar te zwijgen. De ironie van de dankbaarheid voor dit gepamperde bestaan – gelukkig wordt er geleden – voltooid zich in mijn brein, terwijl ik richting asielzoekers raas. Het spijt mij zeer stervelingen, maar deze sterveling moet verder. Verder richting warme kamer, richting thuis en richting toekomst.

*TRING TRING*

Een WhatsAppjeWhatsApp-icon bij de nieuwste creaties?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!

 

Vind jij ook leuk

21 comments

Mijn kapper is Algerijn. Of Nederlander. Geen van beide. oktober 18, 2015 - 7:34 pm

[…] op zoek naar (het beste voor) onszelf. Het lichaam als enige thuis en de dood als eindbestemming. In die zoektocht is iedereen gelijk. Toevallig ben ik op de juiste plek geboren en hoef ik niet ergens anders heen. Voor anderen – […]

Reply
Phylicia Hackenitz juni 17, 2015 - 7:40 am

Het blijft een lastig onderwerp wat veel discussie’s oproept.. En inderdaad, waar doe je nou goed aan? Ik krijg er persoonlijk een heel naar gevoel van, al die onschuldige mensen die in de “verkeerde wieg” zijn geboren, opzoek naar geluk voor hunzelf en hun familie. Alle onschuldige kleine kindjes.. Hartverscheurend vind ik het!

Reply
Roelie Struik juni 17, 2015 - 7:32 am

Ik moet er van huilen

Reply
Hanke Arkenbout juni 17, 2015 - 5:50 am

ikvind dit ook zo lastig! en waar doe je goed aan. Waar help je de mensen écht mee… Goed geschreven.

Reply
Emily Klein Wolterink juni 16, 2015 - 10:23 pm

Me, myself and I, blijkt vaak het motto van tegenwoordig. Wandelende geldboompjes zijn we, in hun ogen (zo voelde ik me ook in Indonesië). Kon me erg opwinden over het feit dat ze erg geïnteresseerd in je zijn, puur om vervolgens aan je te verdienen, in welke vorm dan ook. Maar wat zou ik hebben gedaan? Waarschijnlijk precies hetzelfde. Het is maar net hoe je het bekijkt.. Je kunt het ze niet kwalijk nemen. En eigenlijk hebben ze groot gelijk. Ik kan het missen, anders stond ik niet oog in oog met deze mensen. Heeft mijn kijk echt veranderd. We need each other.

Reply
Emily Klein Wolterink juni 16, 2015 - 10:25 pm

Om over jouw beschreven situatie nog maar te zwijgen..

Reply
Bas Derks juni 17, 2015 - 2:26 pm

Het is lastig en daarom moet erover gesproken worden inderdaad. Ik heb er zelf ook moeite mee.

Reply
Eva Bijkerk juni 16, 2015 - 10:18 pm

Wauw, prachtig verwoord

Reply
Dilan Ek juni 16, 2015 - 9:55 pm

De mens is zo hebzuchtig.. we zijn zo bezig met onze eigen dingen dat we niet willen delen. We willen alleen maar meer en meer, terwijl we meer dan genoeg hebben. Toch vinden we het erg om te delen met mensen die het echt nodig hebben.

Reply
Bas Derks juni 16, 2015 - 9:57 pm

Eens! Deel jij, mevrouw Ek?

Reply
Dilan Ek juni 16, 2015 - 9:59 pm

Ik probeer wel altijd te delen.. het zijn misschien dan wel de kleine dingen zoals eten en jij meneer Bas Derks?

Reply
Annemieke Den Hartog juni 16, 2015 - 9:48 pm

Top geschreven!

Reply
Elone Derks juni 16, 2015 - 9:29 pm

🙂

Reply
Janita de Vries juni 16, 2015 - 9:23 pm

En nog steeds ontzettend raak geschreven.

Reply
Janna de Bruin juni 16, 2015 - 9:03 pm

Bedankt

Reply
Fatiha El K juni 16, 2015 - 9:00 pm

Heel mooi geschreven☺

Reply
Willianne Van de Krol november 24, 2014 - 10:13 am

Top geschreven zeg!! 🙂

Reply
Dit is Derks november 24, 2014 - 8:24 am

Muchos gracias!

Reply
Simon Bloo november 23, 2014 - 8:10 pm

Sharp, toffe kollum!

Reply
Annemieke Evers november 23, 2014 - 7:28 pm

Woow. Treffend! Leuk om je te volgen.

Reply
Myrthe Reuver november 23, 2014 - 7:09 pm

*Europeanen, lieve Derks. 🙂 Verder weer eens een treffende observatie!

Reply

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy