Grijs en elektrisch

door Bas Derks

Elke Renkumse ochtend lijkt hetzelfde. Mijn wekkertje wekt me op fatsoenlijke tijden. Onbezorgd ontbijten; rustig kleertjes aan; kalm aan de haartjes werken en gerust de klok bekij… NOOIT. 30 minuten fietsen in 20 minuten proppen. Dat wordt bloed, zweet en bellen. Sportief zijn op een tweewieler wordt door deze tijd niet beloond helaas. Als ik dan met een bijna hartaanval ondersteboven op mijn 23,1 jarige Giant met tweeënhalf versnelling zit, heb ik altijd het idee dat ik niet ingehaald kan worden. Ik ben de snelste, het racemonster, de koning van de fietspaden. Ik claim ze.

Wanneer mijn eenzame berg van zelfingenomenheid eenmaal staat, stort hij net zo snel weer in elkaar. Degenen die met één klap mijn imperium van de fietskaart vegen, zijn de elektrische horrorfietsen. Hoogstwaarschijnlijk ken je ze, van die futuristische tweewielers die het traditionele peddelen totaal vervangen. Ze scheuren als geluid in een stille ruimte voorbij. Zonder een enkel spatje zweet of pijnlijke spiervertrekking. Het is niet eerlijk.

Gelukkig zit ik nu in de bus. Geen droomvernielers op twee banden. Geen zweet, geen gedoe. Mijn berg en ik worden weer langzaam herenigd. Ondertussen lees ik een achtergelaten Veluwepost. Toevallig net een artikeltje over de elektrische ellende. Blijkt dat zulke fietsen voor veel ongelukken zorgen in het verkeer, vanwege de snelheid tijdens het sturen. Zijn onze grijze mensjes niet gewend. Ik kijk op. Komt er net een hele horde Wageningse bejaarden met een OV-chipkaart binnen. Nee nee, dit mag niet, dit kan niet. Ze moeten ook altijd mij hebben.

Vind jij ook leuk

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy