De deur van de kamer gaat open. Ik schrik. Is het alweer tijd? Oh nee, nog niet, Hanna komt binnen. Ze is net nieuw en moet ’s nachts werken. Zacht snikkend gaat ze op haar versleten matras liggen. Ik durf niet te vragen wat er aan de hand is, want als de baas mij hoort, moet ik waarschijnlijk nu al beginnen. Dat heb ik na zes jaar wel geleerd: val zo min mogelijk op.
De deur van de kamer gaat open. Ik schrik. Is het alweer tijd? Oh gelukkig, nog niet, het is Hanna. Ze is net nieuw en moet ’s nachts werken. Zacht snikkend gaat ze op haar versleten matras liggen. Ik durf niet te vragen wat er aan de hand is, want als de baas mij hoort, moet ik waarschijnlijk nu al beginnen. Dat heb ik na zes jaar wel geleerd: zo min mogelijk opvallen.
Ontsnappen is geen optie. Met het geld dat ik ophaal, kunnen mijn ouders het gezin onderhouden. Ik zorg ervoor dat mijn broertjes naar school kunnen. Ze zeggen dat ze trots op mij zijn. Tenminste, dat hoor ik via de baas. Zelf heb ik ze niet meer gezien sinds ik hier binnen ben gekomen. Dat mag pas weer als ik ‘oud genoeg ben’. Wanneer dat is? Geen idee.
Ik dommel weer weg en droom over een voetballende Tulan. Hij is weggelopen van hier. Via een gat in de muur wist hij zich naar buiten – naar vrijheid – te wurmen. Daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Geen idee waar hij gebleven is. Sowieso niet bij zijn ouders, want nu struint zijn 5-jarige broertje Juno hier rond. Wanneer iemand ontsnapt of te oud is, wordt hij of zij vervangen. Zo gaat het altijd. Gelukkig kan Tulan weer buiten spe…
Twee ruwe handen schudden mij wakker. Het is de baas. “In vijf minuten ben je op de kamer”, briest hij. Ik knik en veeg de slaap uit mijn ogen. Het zwakke zonlicht in de kamer toont vijf slapende kindergezichtjes en Hanna, die nog steeds ligt te huilen. Met mijn 11 jaar ben ik de oudste van hen allemaal. Ik voel me verantwoordelijk, maar ben machteloos.
Soms droom ik dat ik nooit meer wakker word. Nooit meer mijn ogen open in deze nachtmerrie. Toch is het vandaag weer dag geworden en moet ik door. Door voor mijn ouders en mijn broertjes. Dus sta ik op. Kleed ik mij aan. Eet ik een beetje. En loop ik richting de baas. Hij geeft mij instructies. Ik doe de klink van de kamerdeur omlaag. Ga op het bed zitten. En haal nog één keer diep adem…
Ik zet de webcam aan en mijn gedachten uit.
“Hé schoonheid, ik heb je gemist.”
Mila – 11 jaar – staat voor alle 10.000 minderjarige webcamseksslachtoffers waar Terres des Hommes voor in actie komt.
