beter om te leren dan te kunnen

Het is leuker om iets te leren, dan te kunnen

door Bas Derks

“Ken je de Titanic niet?! Hahaha sukkel.” Mijn eerlijkheid wordt met een lachsalvo begroet. Ook al ben ik intens fan van Di Caprio, op één of andere manier is het er nooit van gekomen om de legendarische scène van ‘My heart will go on’ onder ogen te komen.  Misschien ook omdat ik ‘m niet in mijn eentje ga kijken en dat de Titanic op een date iets te cliché voelt (ik kijk dan liever Saw XVI, nee grapje, dan knapt ze meteen af op mijn angsthoofd). Enfin, blijkbaar is het een doodzonde om op je 25e nog niet naar de film van het zinkende schip te hebben gekeken…

Ik merk aan mezelf dat ik mensen ook dom/gek/raar/wereldvreemd kan vinden als ze iets niet kennen of kunnen. Een ei bakken bijvoorbeeld. WIE KAN DAT NOU NIET NA Z’N 18E?! Sukkel. Moederskindje. HAHAHA. Zo reageer ik dan zo’n beetje. Ook als je nog nooit van Matthijs van Nieuwkerk hebt gehoord of niet weet hoe je je veters strikt, kan je van mij een verbaasde blik, afkeuring of bulderlach verwachten. Of als je stottert bij een presentatie (je had één taak). Basismotoriek en -kennis vind ik dat. Maar wie bepaalt eigenlijk wat je op welke leeftijd moet kennen en kunnen?

Als het dochtertje van mijn vrienden haar eerste zelfstandige stapjes zet en na twee meter op haar luierbips beland, vinden we dat schattig en zetten we haar met liefde weer overeind. Ze is het nou eenmaal aan het leren en daar horen fouten bij. Het hoeft niet in één keer goed te gaan, het is al prachtig om te zien hoe ze telkens opnieuw opstaat en vooruit probeert te gaan. We verwachten niets, dus elke stap vooruit is er eentje. Uitlachen zit er in ieder geval niet bij. We juichen haar ontwikkeling alleen maar toe.

Ik ontdek dat geluk niet in dingen zit die ik kan, maar in de dingen die ik leer.

Ik droomde er vroeger van om alles meteen goed te kunnen. Dat al mijn balcontacten met voetbal fluweelzacht en van goud waren, dat ik altijd de juiste dingen zei tegen meisjes, dat ik attent, humoristisch en geïnteresseerd was. Ik wilde de beste voorlezer, de beste groep-8-musical-acteur, de beste Bubble Trouble-speler zijn. Ik droomde ervan om geen fouten te maken, altijd perfect te leven.

Nu weet ik dat je alleen door vallen vooruitkomt. Ontdek ik dat geluk niet in dingen zit die ik kan, maar in de dingen die ik leer. In het onder de knie krijgen van iets waar ik op dit moment nog niet bekwaam in ben. Niet dat het direct lukt, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Zo mountainbike ik sinds kort en ging ik vorige week zaterdag gigantisch op m’n kanis door een stuurfoutje, in het zicht van tientallen andere mountainbikers. Mijn rechter bovenbeen is al de hele week een kleurenboogpakket. Nu kon ik mijn fiets wegmieteren en het opgeven. Maar toch sta ik te trappelen (voorzichtig, want anders doet het pijn) om weer te gaan. Het ging niet goed, maar volgende keer vast beter.

Wie bepaalt eigenlijk wat je op welke leeftijd moet kennen en kunnen? Ik niet, jij niet, niemand niet. Al leer je op je 80e een ei bakken of struikel je tienduizend keer bij je presentatie over je woorden. Het is allemaal prima. Supermooi zelfs. Want je durft het, probeert het. We, of laat ik voor mezelf spreken: ik zou veel meer de ontwikkeling moeten toejuichen dan uitlachen. Elke stap richting onbekende is er namelijk één vooruit. Het is veel leuker iets te leren dan al te kunnen.

Deze sukkel gaat nu de Titanic kijken.

Lees nu: Je mag mij vasthouden, maar niet vast houden

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!

Vind jij ook leuk

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy