“Je bent veeleisend, kritisch, egoïstisch, egocentrisch en ik denk dat je moeilijke situaties uit de weg gaat.” Ik knipper twee keer met mijn ogen richting Insta-chat. Ja, deze dame heeft het tegen én over mij. Ik ken haar verder niet, maar zij denkt mij wel te kennen. “Deze conclusie trek ik door bijna al je columns gelezen te hebben”, geeft ze als argument voor haar analyse.
Naast dat deze (voor mij onbekende) vrouw mij op mijn persoonlijkheid aanspreekt, werd ik afgelopen week ook aangesproken door een (voor mij onbekende) man op mijn positie in de maatschappij. In de vorm van een Facebookreactie bij mijn tekst over dat ik tegen de ver-nazi-ëring van de Forum voor Democratie-stemmer ben. “Je bent een witte heteroman met privileges – met meewind – en dat ongemak durf je niet aan te gaan.” Ik reageerde fel terug en er ontstond een verhitte Facebookdiscussie die ik na twee reacties al spuugzat was.
Negeren
Mijn eerste respons was: gewoon mijn scherm uitdrukken en negeren. Laat ze lekker. Ik ken ze niet. En zij mij niet. Op internet roepen mensen dingen. Laat ze lekker roepen. Offline bestaan ze niet. Klaar. Maar toch. Nu krijg ik een keer tegengas op mijn teksten en dan verdwijn ik direct van de radar. Dat getuigt ook niet van veel lef. Ik gooi dingen online, dus kan ook (kritische) reacties terugverwachten.
Ik besloot de homoseksuele (houd ik niet van, om deze hokjes te benoemen, maar in deze context wel belangrijk) Facebookreageerder te vragen voor een offline lunch. Om zijn standpunten aan te horen en er hopelijk wat van te leren. Hij stemde toe. Twee uur later peuzelde ik tegenover hem drie boterhammen met pindakaas op en probeerde ik – zonder gelijk in de aanval/verdediging te schieten (die neiging heb ik wel) – naar hem te luisteren.
Daarnaast legde ik de persoonlijkheidsanalyse van de columnvrouw voor aan mijn vrienden. Wat die digitale dame denkt of vindt, vind ik namelijk niet zo belangrijk, maar het leek mij een mooi moment om aan vrienden te vragen hoe ze mij écht zien. Wat vinden ze minder leuk aan mij? Waar storen ze zich aan? Zijn er dingen die ze nooit durfden te zeggen, omdat ze bang waren mij te kwetsen? Deze twee verschillende confrontaties leverden intense en fijne diepgaande (lunch)gesprekken op, maar bovenal inzichten over mijzelf en mijn positie ten opzichte van anderen.
Witte heteroman
Ik ben een witte heteroman. Met bijna alleen maar meewind in deze samenleving. Stel, Baudet kan zijn plannen van een boreale samenleving doorvoeren. Iedere minderheid (geen blanke huidskleur, niet-hetero, etc.) wordt het land uitgezet. Dan nog zou ik gewoon fier overeind blijven staan. Nergens last van hebben. Net als ik geen last heb van vrouwonvriendelijke uitspraken of gedrag. En ik nooit bespuugd of geslagen zal worden, omdat ik hand in hand loop met mijn vriend. Of op hakken.
Een witte heteroman zijn is voor mij – mijn hele leven al – vanzelfsprekend, maar zou het niet altijd moeten zijn, zodat ik de pijn en emotie van andere mensen beter leer te begrijpen. Natuurlijk mag ik nog steeds opkomen voor andere hokjes dan de mijne en ben ik als individu niet verantwoordelijk voor de onderdrukking van minderheidsgroepen, maar iets meer verdiepen in de positie (met tegenwind) van andere ‘groeperingen’ zou mijn wereldbeeld geen kwaad doen. Brengt juist meer inzicht. Hoe pijnlijk die inzichten ook kunnen zijn.
Ongemak
Het ongemak van mij is dat ik niet wilde horen wie ik ben, waar ik vandaan kom en wat vrienden écht van mij vinden. Het ongemak van deze egocentrische, witte heteroman is dat ik het ongemak niet aan wilde gaan. Afgelopen week leerde ik zo veel (pijnlijke) dingen over mijzelf. Niet per se een groot feestje, maar ik kan nu wel groeien als persoon. Daarom zou ik het iedereen aan willen raden. Vraag je vrienden het hemd van je eigen, kwetsbare lijf. Hoe moeilijk ook. En onthoud waar je geluk, vrede en maatschappelijke positie vandaan komt.
Ga het ongemak aan, want zonder tegenwind word je nooit sterker.
