Het verschil tussen haha, hahaha en HAHAHAHA

Ik maak ruzie via WhatsApp. Heb virtuele vetes. Deze ontstaan doordat mijn woorden via het toetsenbord een ander, onbedoeld effect op de ontvanger hebben dan wanneer ik diezelfde woorden uit zou spreken. Een miscommunicatie tussen mijn mond en handen. Gek, want ik spreek tegenwoordig meer via het beeldscherm dan in het echt. En daarin ben ik niet de enige.

Ik spreek digi-taal. Of nou ja, ik leer elke dag nog bij. En nee, het is geen geschreven Nederlands. Het gaat veel verder dan dat. Digi-taal is praten met je vingers en kent totaal andere regels dan de gesproken variant. Een beroerde beheersing van deze virtuele taalvorm heeft fatale gevolgen voor relaties op het gebied van werk, vrienden en liefde. En ik spreek (lees: schrijf) dus uit ervaring.

Digi-taal kent geen intonatie of fysieke expressies, terwijl we normaal gesproken 80% van onze woorden verstaanbaar maken met gezichtsuitdrukkingen. Precies daarin zit het struikelblok. In werkelijkheid onderstrepen of verzwakken we onze uitspraken met een grijns, traan, knuffel of kus. Met digi-taal is dit niet mogelijk. Dus komen we met oplossingen. Oplossingen in de vorm van extra letters, emoticons en nietszeggende woordjes. Een voorbeeld:

Ga meeeee  (oftewel: ik wil heel graag dat je meegaat)
-Nee, sorry(door die aap ben ik geen klootzak)
Jammerrr  (ik baal echt, maar ook weer niet verschrikkelijk)
-Ja, ik wil echt enzo (maar ik wil ook weer niet)
Haha, maakt niet uit (ik doe er nu luchtig over, maar ik baal wel)

Zo verlopen standaard conversaties via WhatsApp. Heel anders dan een authentiek gesprek van mond tot mond. Vooral de haha belichaamt het verschil in digi- en gesproken taal. Een werkelijke haha staat namelijk voor lachen. Voor een grijns. Een moment van opgetrokken mondhoeken. Echter niet in de (on)geschreven regels van WhatsApp. Haha is dan een virtueel stopwoordje. Een lettercombinatie die te pas en te onpas wordt gebruikt om teleurstelling, boosheid of verzoeken nog enigszins lieflijk te houden. Bij haha valt er helemaal niets te lachen.

Ik typ ze aan de lopende band. Deze haha’s. Allemaal emotieloos. Je hebt de ‘Haha kom nou maar’, ‘Haha dwaas’ of ‘Haha mooi’. Ze kunnen allemaal prima zonder deze toevoeging, maar komen met haha beter over. Dus gebruik ik die. Alles om mijn gesprekspartner te pleasen en op afstand gemogen te worden. Iets waar we, zowel virtueel als in realiteit, altijd mee bezig zijn.

Tot iemand onverwacht een goede grap maakt. Dan wordt haha plots een eeneiige drieling. Oftwel: hahaha. Mijn mondhoeken krullen zich en ik grijns naar het beeldscherm tussen mijn vingers. Een daadwerkelijke lach, geuit met een extra ha. Het is zo simpel, zolang we het allemaal maar begrijpen.

En dan heb je nog de HAHAHAHAHA. Eentje die ik nauwelijks uit mijn vingers krijg, omdat tranen het toetsenbord vervagen en mijn lichaam liever over de grond rolt dan letters typt. De bulderende capslock-lach komt zelden voor, maar behoort wel tot de beste. Wanneer deze valt, weet de hele coupé, bar of winkelstraat dat ze eigenlijk direct mijn beeldscherm moeten bekijken. Waarschijnlijk omdat David zijn woordgrapwonders (zie hier en hier) toont. Of iemand een hilarische vraag stelt.

Tussen haha en hahaha zit een wereld van verschil. Net als tussen WhatsApp- en werkelijke gesprekken. Ik moet alleen leren ermee om te gaan. Leren dat digi-taal nooit hetzelfde is als praten. Leren dat een mobiele conversatie altijd hoort te leiden tot een daadwerkelijke ontmoeting. Geen ‘vriendschappen’, flirten (met de dame/heer van mijn digitale dromen) en lachen vervangt. En al helemaal geen ruzie of geluk.

WhatsApp is een toevoeging en geen invulling van het dagelijkse bestaan.

Lees, lach en app lief!

Lees nu: Ok? Je moeder!

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!