“Huh, waar ben ik?!” Ik fiets door mijn eigen woonplek en weet plots de weg niet meer. Moet zelfs afstappen en rustig worden om me weer te oriënteren. Dit is niet goed…
De stress van de verhuizing en de drukte op het werk stapelden zich zo hoog op dat mijn hoofd net voor kerst ging haperen. Doordat ik dit jaar iets te veel bezig met waar ik heen wil – met wat er komt (andere functie/nieuw huis) – vergeet ik totaal te letten op waar ik mij op dit moment bevind. Zo raakte ik de weg (letterlijk) kwijt en belandde ik gevoelsmatig in een halve breakdown…
Ik moest terugdenken aan mijn fietstocht op de Franse berg de Mont Ventoux. De top van die berg is vanaf 7 kilometer al goed te zien. Tijdens de tocht zijn mijn ogen constant gericht op het einde en het voelt alsof ik er zo ben, maar uiteindelijk zijn het de zwaarste (tegenwind)kilometers uit mijn fietscarrière. Totaal verkrampt kom ik boven aan en moet ik direct een busje in, omdat het te donker en te koud wordt. Doei prachtig uitzicht, doei heldhaftig overwinningsgevoel op de top.
Wanneer ik nu de foto’s van die fietstocht terugkijk, zie ik eigenlijk pas hoe mooi de weg voor de finish is. Wat voor een prachtige uitzichten ik onderweg had kunnen hebben als ik niet zo op die top gericht zou zijn. Als ik iets rustiger had gefietst en om me heen gekeken, had ik uiteindelijk veel minder pijn gehad en meer van het fietsen kunnen genieten…
2020 voelt net zoals die fietstocht. Einde lockdown, vrijere maatregelen, nieuwe persconferentie, vaccinaties, 2021. Al het hele jaar leven we naar dingen toe die vaak alsnog niet doorgaan, langer duren of tegenvallen. Telkens zijn onze verwachtingen hoopvoller dan de realiteit. Daarom wil ik (laat ik voor mezelf spreken) mijn blik vanaf nu wat meer richten op waar ik ben dan waar ik heen wil. Op wat ik heb in plaats van wil hebben. Op wat er kan in plaats van zou moet kunnen.
Tijd om in 2021 meer van de weg – het moment – te genieten. 🗺️🌄
(meer verhalen en gedichten via www.instagram.com/scharminkel)
