“Hoe gaat het?” “Ja, wacht even, pa, ben iets aan het posten.” Verwoed scroll ik door alle foto’s die maandagavond gemaakt zijn. Nadat ik er vier gekozen en voor een collage op Instagram geselecteerd heb, begint mijn vader opnieuw: “Hoe ging je voorstelling maandag?” Geïrriteerd antwoord ik: “Wacht even.” Een half uur later druk ik op ‘posten’ en is mijn vader al naar bed. De volgende ochtend word ik wakker en zie ik dat ik te laat ben voor het ontbijt met m’n ouders. Zij zijn al op weg naar hun werk. Op dat moment besef ik dat ik mijn pa nu drie weken niet zie, omdat ik zo nodig een paar foto’s moest posten…
Boos op mezelf ga ik naar Insta en verwijder ik de theaterpost. Als ik daarna op het punt sta mijn gehele insta-account van de pixelbodem te doen verdwijnen, hapert mijn standvastigheid. ‘Toch wel zonde’, zegt mijn hoofd. ‘En onnodig’. Beetje makkelijk om social media de schuld te geven van mijn eigen onkunde om mijn pa geen aandacht te geven. Ben alleen in de loop van de tijd de balans tussen werkelijkheid en schijnwerkelijkheid verloren.
Insta-story’s, Snapchat (al verwijderd), Instafilmpjes, drie blogs per week en video’s. Het is allemaal leuk en hobbymatig, maar mijzelf ondertussen wel een beetje boven de pet gegroeid. Vooral omdat ik daarnaast ook een volle werkweek maak. Liever show ik mijn nieuwe streepjespyjama aan m’n vriendin dan er een digiverhaal van te maken, liever maak ik een avondwandeling met vrienden om daarna First Dates samen terug te kijken of praat ik enthousiast met mijn vader over iets wat ik gedaan heb, in plaats van er kiekjes over te delen.
Niet dat iemand om mijn foto’s of tekstjes vraagt, maar ik heb na drie jaar bloggen wel een routine ontwikkeld waar ik blijkbaar moeilijk aan kon ontsnappen. Ik leg mezelf een onnodige en overbodige druk op. Probeer alle ballen in de lucht te houden, terwijl ik geen enkele aanleg heb voor jongleren. Vriendschappen, liefde, familie, sporten, werk, social media. 24 x 7 = 168 uur per week klinkt veel, maar is zo voorbij. Vooral omdat slapen mijn allergrootste hobby is (al helemaal in januari, man o man, wat is dat voor een grauwe gruwelmaand). Ik dacht dat ik het allemaal wel kon, maar stress nam de overhand. Ze kneep mijn hart fijn en hield mijn vermoeide lijf wakker. 24/5 is nu mijn levensmotto. Doordeweeks knallen, in het weekend digitaal vrij. De balans hervinden.
Dus waar ik al lichtelijk mee bezig was, ga ik blijven voortzetten. Af en toe een tekstje of gedichtje op je beeldscherm, in ieder geval niet meer drie in de week. Alleen als het uitkomt. Omdat ik wat meer gesproken taal dan digitaal wil gebruiken (<- kotscliché op je beeldscherm).
Stiekem hoop ik dat je deze zin niet eens meer leest, omdat halverwege dit verhaal je vader je riep voor een rooibosthee en een spritsje. En jij wel naar hem luisterde.
Fotograaf: Joylé Photography.
Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
