Ik ga trouwen

“Als dat kind niet op komt dagen, draai ik z’n nek om”, tiert de bruidsmoeder over haar aanstaande schoonzoon. Het is zes uur ‘s ochtends en ik film de bruiloft van Nina & Walter. Van jurk aantrekken tot feest. Het is mijn eerste huwelijk dat ik van zo dichtbij beleef. Mijn zussen en broers hebben namelijk geen zin in trouwen. Ze bestaan ook niet. Die broers en zussen. Binnen de familie van Nina is het gesneden bruidstaart en is Nina de zoveelste huwelijksbootpassagier. Al blijft het natuurlijk een bijzondere gebeurtenis.

Ik wil ook trouwen. Haal de ring al tevoorschijn. Lijkt me zalig. Zo’n dag die om jou en je geliefde draait. Elkaar de ultieme liefde kan bewijzen in één schamel, maar vol overtuiging gesproken ‘JA’ . Want, terwijl we veelvuldig horen om meer nee te zeggen, zorgt ‘JA’ er juist voor dat je jezelf definitief aan de ander verbindt (daar ga je vanuit op ‘t moment van uitspreken). Je laat zien gigagruwelijk veel van de ander te houden en die ander nimmer in de steek te laten, ook niet als de wereld (in de vorm van ziekte, haat of ongeluk) dat wel doet. Ja, laat mij maar ‘JA’ zeggen, tegen een beeldschone dame. Slaan we dat relatiegedeelte over. Trouwen? Jaaaa.

Ondertussen is Nina in haar peperdure jurk gehesen. Het gezicht opgetut tot fotoperfectie. Haar haren in de krullers. De metamorfose is voltooid. Nu wachten op haar aanstaande man, die volgens moeders dus nog even op zich laat wachten. Blij dat ik later de bruidegom ben. Pak aan, strik recht, aai gel door het haar en finito. Wilde gebaren verstoren mijn gedachten. Walter is er. In de huwelijkswagen. Het bruidspaar gaat elkaar voor het eerst zien vandaag. In de kledij die ze de rest van hun gezamenlijke bestaan niet meer zullen dragen. Het moment bij de voordeur is cliché, doch aangrijpend. Alsof N&W beseffen wat vandaag gaat betekenen.

De eerste gezamenlijke stop is de school waar Nina als juffrouw fungeert. Groep 3 wacht het stel buiten op. Met zelfversierde bogen en een liefdesliedje. Groots enthousiasme giert door de mini-mensjes. Hun juf gaat trouwen! Luidkeels roepen ze haar naam. En daar komt Nina. Met haar man. Maar de kinderen hebben alleen oog voor haar. Logisch ook. De vrouw is toch het paradepaardje van de huwelijksdag. In perfecte pracht aan de wereld getoond. De kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen.

Toch hebben de derde-groepers geen weet van de exacte bedoeling achter deze dag. De huwelijksbelofte is voor hen onbekend. Of nou ja, beperkt tot het ja-woord. Verder zien ze alleen de mooie jurk, smakelijke taart en feestigheden. Niet de constante stroom aan mensen die het bruidspaar meldt dat ze moeten genieten, waardoor van datzelfde genieten weinig terecht komt. Ze zien niet het gereis van hot naar her. Of de toekomstige betekenis van deze dag. Alleen het moment, en dat moment is een vleesgeworden prinsessensprookje.

Natuurlijk, een bruiloft is wonderschoon. Tenminste, die van Nina & Walter voldoet eraan. Heb er echt genoten. Maar, het is niet uitsluitend een liefdesfuifje. Er komt veel meer bij kijken. Je belooft iets. Of nou ja, iets: je belooft je leven. Je leven in de handen van de ander. In ruil krijg jij zijn of haar leven. Wellicht wist u dat al, maar ik kwam er die dag achter. Het is symbolisch, maar bindend. Over de Ja moet je zorgvuldig hebben nagedacht, niet uit naïef enthousiasme je lippen laten passeren. Zoals ik wel zou doen. Omdat ik als kind naar het huwelijk kijk: een onschuldig feest met een heerlukkelijke vrouw aan mijn zijde.

Dat uiterlijke beeld heb ik nu de nek omgedraaid. De ring terug in het doosje gestopt. Nee, het is nog geen tijd voor ‘ja’. Eerst maar eens de juiste vinden. En volwassen worden.

Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een willekeurig berichtje en blijf op de giga-hoogte!