Ik heb je niet lief, maar het liefst

“Jij bent best wel een player, hè?” We staan koud binnen. Heb haar net – dwars door het gure winterweer – opgehaald bij het station. We zouden gaan dansen, maar de temperatuur heeft onze beweegredenen tenietgedaan. Na een lang WhatsApp-overleg komen we uit op een drankje en plaatjes draaien bij mij thuis. En zo geschiedde.

We zijn al heel lang Facebookvrienden. Ooit geworden na een vluchtige ontmoeting. Verder niets bijzonders. Tot ik pas een woordgrap plaatste onder één van haar geposte foto’s. Ze reageerde vrij ad rem en zo raakten we in een melig digitaal gesprek verzeild, dat van woordgrappen geleidelijk overvloeide in het delen van favoriete liedjes (gebeurt bij mij al snel). Onze muzieksmaak komt nagenoeg overeen, dus een dansafspraak was snel gemaakt.

Nu staat ze in mijn woonkamer. Haar blik uitdagend, haar jas nog aan. Mij beschuldigend van tonghopperij. “Uhm, nou, niet echt. Of nou ja, ik houd wel van zoenen. Maar ik was dat bij jou niet van plan ofzo. Denk ik. Dit klinkt stom, hè?” Ik ben helemaal van mijn stuk gebracht. Krijg die opmerking nooit en wil wel eerlijk zijn. Ik beëindig mijn betoog met de melding dat als ik haar vanavond probeer te zoenen het eerder ‘een belediging’ dan ‘een compliment’ is. Daar gaat ze mee akkoord, waarna ze alsnog haar jas ophangt. Pfiew.

Als ze op de bank heeft plaatsgenomen en ik vraag of ze een wijntje en chocolade wil, antwoordt ze: “Ah, zo doe je dat bij al die andere meiden ook.” Weer sta ik met mijn mond vol tanden en galmt de gedachte ‘wat een vervelend kind, joh’ door mijn hoofd. Maar een paar stille tellen later besef ik dat ze helemaal gelijk heeft. Ik kom altijd aan met dezelfde trucjes. Rood wijntje, ijs, chocolade of een stokbroodje. Kaars- of kerstlichtjes aan. Langspeelplaatje op. Omdat ik het zelf leuk vind, maar ook omdat het werkt. Behalve deze avond dan. Mijn date doorziet alles en knipt al mijn controletouwtjes door. Waardoor ik in zeldzaam stotteren en stamelen beland.

Ze maakt me onzeker en dat overkomt mij vrijwel nooit. Ik ben gewend aan standaard reacties op standaard handelingen. Dan heb ik de macht. Verzet ik de pionnen. Weet ik hoe het spel – in dit geval de avond – verloopt. Waarna ik met succes mijn lippen op die van de ander kan laten landen. Dan is voor mij de date en de avond geslaagd.

Toch zit er een verschil in iemand liefhebben en iemand het liefst hebben. Ik kan heel veel mensen liefhebben, maar slechts één het liefst hebben. Dat verschil ben ik – tussen het zoenen door – uit het oog (en uit het hart) verloren. Ik zoek de liefde in een avondje junkfoodtongen in plaats van zelf mijn best te doen voor een kusgerecht dat misschien pas vele dates later kan worden opgediend. Ik ben bezig met scoren in plaats van samen de wedstrijd winnen. Heb liever tientallen meiden lief, dan één het liefst.

Op korte termijn is zo’n geluksinjectie fijn, maar op langere termijn leger en ongezonder. Uiteindelijk heb je iemand nodig die je uitdaagt. Iemand die niet alles aanneemt wat je zegt. Iemand die jou het meest gelukkige persoon op aarde kan laten voelen, maar ook de meest miserabele. Iemand die zijn of haar grenzen durft aan te geven. Die jou onzeker maakt. Die ervoor zorgt dat je de controle over je eigen gevoel kwijtraakt. Een dergelijk menspersoon verrijkt jouw leven meer dan een naar plan gelopen avondje vrijen.

Als ik na uren keuvelen, muziek luisteren en woonkamerdansen haar alsnog probeer te zoenen, trekt ze met een grijns haar hoofd weg: “Dit gaan we dus niet doen, eh, want dit is een belediging.” Mijn getuite lippen veranderen in een schaterlach. Wat een heerlijk kind, joh. Nadat ik haar op de trein terug naar huis heb gezet (natuurlijk wilde ze niet blijven slapen), laat ik mij met een vlinderachtige zucht op de bank vallen. Niet gezoend, wel een hopeloos huppelend hart rijker.

Deze avond heb ik niet gescoord, maar wel gewonnen.

Update: Ondanks de perfecte eerste date, is deze romance inmiddels weer over (excuses, het leven is geen sprookje), maar ze heeft mij wel hoop – en een flinke realiteitscheck – gegeven. Minstens zo belangrijk. Liefduh!

Lees nu: Ik ben niet gemaakt voor de monogame liefde

Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!