Op het moment dat ik iets wil zeggen, slaan ze alle vijf rechtsaf en rijd ik plots alleen op de weg waarover we altijd naar huis fietsen. Blijkbaar hadden ze deze actie op school – buiten mij om – afgesproken. Wilden ze mij bewust buitensluiten. Waren mijn ‘vrienden’ mij zat. Om een reden die ik niet kon bedenken. Want ik had ik toch niets fout gedaan?
Die kilometers alleen waren de eenzaamste van mijn leven. Pesten noemen ze dat. Iets wat tijdens mijn middelbareschooltijd veelvuldig voorkwam. En ieder menswezen wel eens in aanraking mee is geweest. Als slachtoffer of dader. Of een mix van beide. Fysiek of geestelijk geweld. Het is beide even verschrikkelijk en verachtelijk, maar niet altijd te voorkomen.
Pesten haal je (helaas) niet uit een kind. Het is een manier om je eigen onzekerheid een plek te geven. Je ontwikkelt, ontdekt wie je bent en wil ergens bij horen. Je zet je af tegen mensen die je niet mag of die anders zijn. Niet door middel van een goed gesprek, maar met harde woorden of daden.
Ik snapte destijds niet wat de reden was om mij aan te pakken. Waarom ik? Waarom moesten ze mij hebben? In mijn hoofd was ik de goedzak en zij de klojo’s. Verdienden zij de hel en ik de hemel. Zwart en wit. Mijn hoofd maakte van mij het middelpunt van mijn eigen universum en iedereen die mij niet begreep was raar, anders en een sukkel. Ik werd gepest, dus ik was zielig en onschuldig. Zij pestten, dus zij waren de duivels. Er was geen middenweg mogelijk.
Nu – 5 jaar later – dringt het pas door. Heb ik eindelijk zelfreflectie gekregen. Ik was niet veel beter dan mijn pesters. Heb net zulke domme dingen gedaan. Zo pochte ik met mijn voldoendes. Zwaaide ik met een 9 voor het gezicht van een ‘vriend’ die net een onvoldoende had gescoord. Of lachte ik mensen uit die zenuwachtig hun presentatie hielden. Ik trapte brugpiepers omver en vond iedereen dom en bekrompen, behalve mezelf. Kortom: ik was een zak. Natuurlijk word je dan gepakt. Zijn je klasgenoten je dan zat. Hun manier van uiten is dan wellicht niet oké, maar achteraf wel een logisch gevolg van mijn kloterige gedrag.
Ik pestte en werd gepest. Dat eerste vond ik logisch, dat tweede superzielig voor mezelf. Wat hypocrisie van de bovenste pestplank is. Nu die periode voorbij is, snap ik dat ik gepest ben. Natuurlijk zal ik die pijnlijke kilometers op de fiets nooit vergeten, maar ik vergeef het mijn pesters wel. Ze wisten niet beter. Konden geen woorden geven om het ongenoegen over mijn nare gedrag te uiten, dus deden ze het (helaas) in daden. Ik was een zak, zij waren zakken. Gelijkspel dus. Dat helpt om mijn verleden te relativeren en in perspectief te zien.
Ik ben gepest, maar niet verpest. Tijd om (samen) vooruit te fietsen.
Lees nu: Pesthekel
Fotograaf: Joylé Photography.
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
15 comments
Goed stukje!
Amber Wijgers-Verweij
Wat eerlijk!!! Daar hou ik van
Het doet me denken aan het moment dat mijn mentor in de derde klas ons vroeg om onze minpunten te benoemen, ik werd dat jaar gepest. Ik kon er bij mijzelf niet direct een bedenken. Toen zei ze: ‘nou, dat is dan jouw
minpunt’. Een beetje zelfreflectie was op die
leeftijd inderdaad handig geweest, al heb ik
zelf nooit gepest. Die laatste zin is echt goed om te onthouden 🙌 “Ik ben gepest, maar niet verpest. Tijd om (samen) vooruit te fietsen.”
Edwin Wester, nog eentje die raakt.
Sarah Van Vliet idem
Hij blijft de spijker op de kop slaan
Wat kan jij mooi schrijven zeg! 🙂
Bedankjewel!
Woow goed stuk!
☺️☺️
Wat een mooi stuk, en wat mooi dat je dit inzicht hebt en het zo kunt bekijken!
Ludo Bak
Goed stuk, maar er zijn helaas een hoop kinderen die zonder goede reden gepest worden. Die gepest worden omdat hun ouders besloten toen ze in groep 6 zaten te verhuizen van een grote stad naar een klein dorp. Of kinderen die gewoon niet in de groep pasten omdat ze te gevoelig waren, of omdat ze van lang haar houden, of omdat ze graag roze kleding aandoen als jongen. Genoeg kinderen die puur en alleen gepest worden omdat ze anders zijn de grote massa. Genoeg kinderen die daar helaas wel serieus last van hebben en daar zoveel last van hebben dat hun unieke kenmerken niet goed uit de verf komen. Omdat ze door al dat pesten zich schamen voor wie ze zijn en daardoor niet meer durven te laten zien wie ze zijn.
Er staat ook ‘Ik snap dat ik gepest ben’. Het stuk gaat volledig over mijn situatie. Over hoe ik het ervaren heb en nu beleef. Elke ervaring met pesten is anders en persoonlijk, daar kan ik verder niets over zeggen. Dit is mijn verhaal.