Het is Tweede Kerstdag, 19:61 (één over acht dus) en mijn scharminkelbuik zit vol. Ik fiets lichtelijk dromend vanaf mijn ouderlijk huis naar mijn eigen stekkie. Straatlantaarns schieten voorbij terwijl ik een blik bij mensen naar binnen probeer te werpen. Ik probeer minstens vier gezinnen te tellen die boven kleine pannetjes gezellig proberen te doen. Gourmetkwartet. Terwijl ik mezelf op die manier bezighoud, zie ik uit mijn ooghoek een lichtbol uit de lucht komen. Uit schrik geef ik mijn stuur een ruk naar rechts en beland ik met mijn volgevreten dijen hard op de stoeprand…
Het projectiel dat op straat verder uitbrandt, blijkt bij nadere inspectie een wensballon te zijn. De t*ring, ik schrok mij dood. En nog steeds staan mijn ogen wagenwijd en voel ik mijn dijen lichtjes kloppen. Gelukkig valt (ha-ha) het mee en kan ik mijn weg vervolgen, maar meteen denk ik aan alle honderden andere wensballonnen die de komende dagen – als een soort Oud & Nieuwtraditie – worden opgelaten. Ik dacht dat ze verboden waren, maar niets is minder waar. Ik heb nog steeds de foto van deze dode uil uit 2014 op mijn netvlies. Nietsvermoedend in vlammend plastic gevlogen. Ik ben benieuwd of dat wensen van de oplaters waren (“Ik wens dat een slechte schrijver of een onschuldige uil getroffen wordt”), maar het staat in ieder geval niet gelijk aan mijn beeld van ‘iets leuks wensen’.
Een wensballon een goed alternatief voor vuurwerk? Helaas niet! http://t.co/idYaY5vD29 pic.twitter.com/0RhTH5whTn
— Dieballongaatnietop (@DieBallon) 31 december 2014
Vroeger deden wij het ook. Een wensballon oplaten rond Oud & Nieuw. Dan wensten mijn zusje en ik wereldvrede. Of een goed rapport (MONEYS). Ik vond het een mooi symbool: een lichtje de lucht in. Schattig bijgeloof. Maar dat beeld is door gisteren en het beeld van die uil totaal omgeslagen. Op dit moment snap ik totaal niet waarom die dingen überhaupt verkocht worden. Het is alsof je een brandende afvalzak met een grote glimlach de wereld inmietert. “Krijg de kolere, natuur, het draait allemaal om mij en mijn stompzinnig bijgeloof.” Alsof zo’n ding ooit tot de hemel komt, zodat God je wensen vervult…
Excuses voor mijn ontvlambare frustratie, maar alsjeblieft: als je voor volgend jaar iets te wensen hebt, laat het in ieder geval geen gevaar voor mens, dier, natuur of wat dan ook zijn. Sluit je ogen en spreek het zachtjes uit. Of wens het niet alleen, maar probeer ze ook uit te laten komen. Dan kunnen die plastic zakken volgend jaar in de prullenbak blijven.
Ik wens een wereld zonder wensballonnen (en consumentenvuurwerk, maar goed daar hebben we het een volgende keer wel over). Dankjewel en een feeëriek 2020 gewenst!
Lees nu: Ik heb een hart van glasVolg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
