Jeeej, ik woon op mezelf. Net 25 geworden en dan moet je wel. Nee, joking, het kwam ervan. Ik heb een huisje langs de heide gehuurd, omdat dat – als je geen student meer bent – plots financieel kan en ik gek werd van alles afstemmen met huisgenoten. Bovendien is alle rommel nu van mij, heb ik alle oude spullen ingeruild voor nieuwe (dat doe je niet als je samenwoont, best gek eigenlijk) en kan ik het indelen naar eigen smaak. Geen irritaties meer, geen verantwoordelijkheid. Geen studentenhuis, maar een plek voor mezelf, het klonk als hemels geluk in mijn oren.
Pluspunten
Ik woon nu een paar maanden op mezelf en het verschil is merkbaar. Er staat niemand ultrarelaxed te douchen als ik – net voor het werk – mijn tanden wil poetsen. Geen ‘Ik heb je shampoo niet opgemaakt’. Geen antieke pannen waar de helft van je eten aan aankoekt (standaard dubbele porties maken, dan heb je altijd genoeg). Geen ‘Er komen vanavond 12 vrienden, is niet erg toch?’, terwijl ik de dag erna een belangrijke afspraak heb. Geen gezelligheid om 01:00, terwijl ik eigenlijk om 22:00 in bed wilde liggen…
Geen vergeten schoonmaakafspraken. Geen natte was door het hele huis. Geen beschimmeld eten in de koelkast. Geen zwervende schoenen waar je je benen over breekt. Geen onverklaarbare geurtjes en vlekken. Geen lege servieskast en overvol aanrecht (“Hmmm, die linkerhelft van het bord kan ik nog wel gebruiken”). Geen eieren met spek of rokende huisgenoten in de ochtend. Geen gejengel over one night stands en gebroken harten. No drama.
Ik heb liever verplichte afspraken dan spontane eenzaamheid.
Minpunten
Tot zover het hemelgedeelte, maar zoals bij eigenlijk iedere hoge verwachting: er zitten altijd schaduwkanten aan iets zonnigs. Geen spontane koffiemomentjes meer. Geen plotseling diepgaande gesprekken. Geen dampend bord eten als je thuiskomt na een school- of werkdag. Geen impulsieve filmavondjes. Geen gezamenlijk mekkeren op Boer Zoekt Vrouw, Ik Vertrek of De Rijdende Rechter. Geen bloedeerlijke analyses over je kledingstijl, wanneer je net de deur uit wil paraderen. Geen doordeweekse strooptochten door winkels met tweedehands spullen. Geen nachtwandelingen (oké, nog wel, maar heel netjes in het weekend). Geen studiestress. Geen standaard levendigheid in huis.
Alles gaat veel meer volgens agenda. Daar moest ik nog wel het meest aan wennen en ben regelmatig heel eenzaam geweest. Wanneer ik op vrijdag pas mijn weekend wil plannen, is de kans tegenwoordig groot dat ik het gehele weekend alleen moet doorbrengen. En dat is ook regelmatig gebeurd. Men moet naar schoonfamilie. Of hun pasgeborene verzorgen. Of ‘echt even me-time nemen’. Alles ligt plotseling vast, weken van tevoren getypt in digitale kalenders. “13 oktober? Nee, dan heb ik al een High Yoghurt met de meiden.” Ondanks dat ik geen fan ben van ver vooruitplannen, ga ik er nu toch grotendeels in mee, want ik heb liever verplichte afspraken dan spontane eenzaamheid.
Dus, wat is er nu beter: studentenhuis of eigen plek? Wat er nu beter is: studentenhuis of eigen plek? Geen idee. Het is anders, niet beter of slechter. En als ik voor mezelf mag spreken, was het zeker wennen en kan ik nog steeds kort terugverlangen naar een studentenhuis, maar ben ik tegelijkertijd zeer tevreden op de plek waar ik nu ben/woon/leef/werk. Geluk zit naar mijn idee niet in het richten op hetgeen dat ik mis, maar op wat ik heb. Een huis met alles voor mezelf, blakende gezondheid, onbeperkte tijd en ruimte tot dansen en fantastische vrienden die toevallig liever een agenda bijhouden. Ik vind het uitpepermuntend.
Geluk zit in het leven accepteren zoals het komt.
Lees nu: Ik heb van mijn huisgenoten
