Ikje: Het leven is geen Sims

Zucht. Ik plof neer op een lege treinstoel. Naast mij is een zwartharig meisje druk bezig met haar laptop. Vlug werp ik een blik op haar beeldscherm. “Sims, dat is old-school!” Floept enthousiast uit mijn mond. Ze kijkt opzij, doet haar oortje uit en glimlacht. “Haha ja, ik kon het voor drie euro kopen ergens. Kon het niet laten. Doe het al drie dagen nu.”

Terwijl we samen een woonkamer inrichten, ontstaat er een gesprek. Ik vertel haar eerlijk dat ik vroeger – als testosterontiener – alleen Sims speelde om kindjes te maken. Of ik haalde het trapje uit het zwembad om mijn gepixelde creaties te verdrinken. Ze moet lachen en vertelt dat ze haar digi-kat een keer heeft laten verhongeren. Kreeg ze direct weer een nieuwe. Dat is het mooie aan het Sims-leven: jij bepaalt hoe het loopt.

Ondertussen heb ik haar een paar keer goed in de ogen aangekeken. Hebben we gegrinnikt en gelachen. De woonkamer van een prachtige bank voorzien. En de man met de schoonmaker laten zoenen. Mijn station nadert, maar ik merk aan mijn hart dat ik nog veel langer met deze meid wil Sims’en. Snel vraag ik hoe ze heet. Ze geeft haar voornaam en vraagt om de mijne. Ik baal. Dat is niet genoeg informatie om haar straks op te kunnen zoeken. “En je achternaam? Voor als ik, uhm, hulp nodig heb bij mijn Sims-huis.”

Licht verlegen fluistert ze haar achternaam. Hoppa! Huppeldepup stuiter ik de trein uit. Nog een laatste, enthousiaste zwaai. Dat was meer dan een aangename, eerste ontmoeting. Meteen graai ik naar mijn mobiel en surf ik richting Facebook. Gevonden! Ik open haar profiel om z.s.m. een berichtje te sturen, maar dan zie ik iets dat mij onmiddellijk van dat plan afhelpt: ze blijkt een vriend te hebben…

Zucht, het leven is geen Sims.

Lees nu: Liefdesverdrietjes

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!