#ikbenopen eenzaamheid burn-out begrip

“Je hebt een burn-out, heftig, wanneer kom je weer werken?”

door Bas Derks

“Ik heb een depressie/burn-out/autisme/PTSS”, Afgelopen week zag ik op #mentalhealthday verschillende handen met cirkels op mijn tijdlijn onder de hashtag #ikbenopen. Mensen deelden hun psychische problemen om het taboe te doorbreken. ‘Niets om voor te schamen’ was de boodschap. Prachtig natuurlijk en ik ben de laatste die daar iets van zegt, maar toch ging ik er over nadenken. Want mensen delen hun verhaal, maar worden ze ook écht gehoord?

In deze maatschappij is het gebruikelijk om wel open te mogen zijn over je psychische gesteldheid, maar je moet er liever niet naar handelen. ‘Ah, je hebt een burn-out, wanneer denk je weer te kunnen werken?’, ‘Een depressie, heftig, maar je moet ook gewoon meer naar buiten!’ of: ‘Ja, we weten dat je ADHD hebt, maar kan je niet iets rustiger doen?’ (ik heb zelfs een vrouw tegen een blinde horen roepen dat die ‘uit z’n doppen’ moest kijken). Je mag in deze samenleving zeggen wat je hebt, een cirkel tekenen, maar er wordt vaak geenszins naar geluisterd.

Na delen komt…

Zo ken ik een vrouw die zich voor een vrachtwagen fietste, voordat instanties met haar gingen spreken. En iemand die pas na een psychose een bezoekje kreeg. En heel veel mensen die – ondanks hun depressie- of burn-outklachten – toch weer tot werken worden gepusht. Zelf had ik begin zomer erg veel last van eenzaamheid. Bang voor dezelfde reactie en het risico op grotere eenzaamheid (‘Vervelend, jouw problemen, maar niet in mijn buurt.’) deelde ik het met niemand en werd ik nog gekker van mijn eigen gedachten. Tot ik niet meer kon, in huilen uitbarstte en het toch vertelde, allereerst aan mijn ouders.

Op dat moment ontdekte ik iets dat nog belangrijker is dan mijn verhaal delen: begrip. Nadat ik begin juni mijn eenzaamheidscirkel aan mijn omgeving (en de wereld) openbaarde, kreeg ik hartverwarmende reacties van vrienden en familie: “Bas, we houden van je, je bent niet alleen.” Met talloze telefoontjes, appjes en afspraken bewezen ze die woorden in de periode na mijn lonely-coming-out. Voor mij was dat op dat moment het beste middel tegen mijn eenzaamheid. Het ligt nog steeds op de loer, maar ik kan er beter mee leven. Ik weet dat ik geliefd ben en voel het nu ook.

Nee, ik ga niet zeggen dat praten, luisteren en begrip voor psychische problemen hét medicijn is tegen depressies, psychoses of zelfmoordneigingen. Maar het is in ieder geval een begin. Daarom heb ik een klein rondje getekend, omdat ik oprecht hoop dat jij ook een inner circle hebt die jouw (eventueel lege) cirkel vult. Zodat je, naast dat je mag praten, ook gehoord mag worden. En daarna de juiste hulp/woorden/begrip ontvangt.

Het maakt niet uit wat je hebt, het gaat erom dat je er bent. Jij bent waardevol.

Lees nu: Deze is voor de dame die vanochtend uit de trein viel

Vind jij ook leuk

1 Reageer

GEDICHT: Noem mij een boerenpummel - Dit is Derks oktober 20, 2019 - 3:00 pm

[…] Column […]

Reply

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy