Je kan de klok in handen hebben, maar niet de tijd

“Over een jaar ga ik een wereldreis maken”, “Voor mijn 30^e wil ik vader zijn” of “Volgend jaar ga ik gezonder leven”. Ik probeer mijn leven uit te stippelen. Ergens naar toe te werken. En ondertussen te controleren wat ik doe. Ik wil zelf mijn vriendengroep samenstellen, mijn vrije tijd bepalen, kiezen wanneer ik ga sporten. Ik wil sportief, sociaal, creatief, ondernemend en een goede – nee, een uitstekende – lover zijn. Ik wil goed slapen, een kleurtje, hippe kledij, een platencollectie waarvan je achterover stuitert, in een billestrak appartementje wonen, vier keer per jaar op vakantie, uitbundig schransen en geld opzijzetten.

Cliché-uitleg van mij(n generatie). Klopt, maar ik besefte de gebakken lucht van mijn zelfverzonnen toekomstcontrole toen ik vandaag een klok (voor mijn billestrakke appartement) in mijn handen had en de tijd in mijn handen zag wegglippen. Ik dacht terug aan het gesprek dat ik gisteren had met een 28-jarige vriend die meedeelde dat hij een motor wil kopen: “Hahaha, je bent toch geen 50, zit je al in je midlife?”, vraag ik. De vriend kijkt me strak aan en antwoordt: “Wellicht wel, misschien zelfs er al overheen.” Als grapje uiteraard, maar ik schrok wel van de achterliggende waarheid. Misschien wordt hij slechts 56 jaar, of jonger…

Ik kan wel de beste wielrenner van mijn omgeving willen worden, maar ook keihard op mijn racefietsbek gaan en maanden moeten revalideren. Ik kan wel uitleven naar de zomer (“Dan ga ik ontspannen”), maar misschien gaat het regenen of wordt mijn vlucht geannuleerd. Ik kan wel schrijver willen zijn, maar misschien leest over een jaar niemand mijn teksten meer. Ik kan wel de perfecte date willen zijn, maar misschien knoei ik rood ijs over haar nieuwe spijkerbroek.

Mijn verzonnen toekomstbeeld zal altijd een onbereikbare roze wortel worden.

Mijn neefje heeft een dwarslaesie, mijn nicht deed aan zelfeuthanasie en Jip kreeg terminale botkanker. Al deze mooie mensen hadden andere plannen met hun leven, andere dromen, maar moesten stuk voor stuk het roer omgooien. En deden dat. Iets waar ik nog een hoop van kan leren, met mijn bloedchagrijnigheid als het niet verloopt zoals ik het voor ogen had.

De tijd tikt door

Als het regent, kan ik een paraplu pakken. Als ik tijdens spitsuur val op een stationstrap, kan ik keihard om mezelf lachen. Als ik rood ijs over de nieuwe spijkerbroek van mijn date mors (au), kan ik een nieuwe broek kopen of/en een ijsgevecht beginnen. Als niemand meer mijn stukken wil lezen, kan ik leraar proberen te worden of in een verzorgingstehuis gaan werken. Als mijn vlucht wordt geannuleerd, kan ik veertig ezels huren en een picknick organiseren (dat kan dus echt).

Ik moet me meer richten op wat nu kan, wat ik nu heb, in plaats van te hunkeren naar wat er eventueel zou kunnen komen. Een doel hebben is niet verkeerd, maar ik moet er ook vanaf durven wijken. Dankbaar zijn voor wat er op mijn pad komt in plaats van blind staren op wat ik wil dat komen gaat. Ook als ik al over mijn midlife ben. Geluk zit in het feit of ik het leven kan accepteren zoals het komt.

Ik heb namelijk de klok in handen, maar niet de tijd.

Lees nu: Wat als ik op Tinder helemaal eerlijk was

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!