Jip is

24 jaar. Wageninger. Mijn inspiratiebron. Jip Keijzer. De jongen waar ik tegenop kijk. De jongen wie ik wil zijn, maar nooit ga worden. Hij leerde me genieten, leerde me leven. De jongen met een onuitwisbare lach. Jip kreeg botkanker. Zijn wereld veranderde niet, hij vond alles nog mooier. Jip is de jongen die zijn ziekte luchtig nam. Genoeg anderen die het zwaar namen zei hij dan. Onbetwistbare gedachten uit een wolk van puur gevoel.

Ik heb Jip een aantal keer mogen treffen. Memorabele momenten. Onze eerste ontmoeting was op het Dorenweerd. Jip is een voormalig leerling van het middelbare schooltje tussen de bomen. Hij bezat door zijn ziekte nog maar één hand. Door uitzaaiingen was de ander geamputeerd. Genezen verklaarde Jip kwam ons onwetende klasje even vertellen hoe mooi een éénhandig persoon zijn leven leeft. Prachtig. Alle schoppende pubers, inclusief deze jongeman, hingen aan zijn lippen. We waren jaloers. Al waren we maar een klein stukje Jip. Onevenaarbaar.

Jip werd weer ziek. Ongeneeslijk dit keer. Weer veranderde er niets. Huilen kon pas als het leven definitief zijn andere weg koos. Ik zou Jip filmen voor Alpe d’HuZes. Hij toonde me waarom KWF de volle steun verdient. Overtuigde me. Hij is de jongen waarvoor ik twaalf keer die berg op fiets. Het leven verliet Jip, maar Jip verlaat het leven niet. Jip is het heden, leeft geen verleden of toekomst. Precies daarom is het niet ‘Jip was’, maar ‘Jip is’. Want Jip is er nog. Jip is het onmiskenbare warme zomerbriesje. Jip is dat korte moment van geluk. Jip is een onverklaarbaar nieuw begrip. Jip is Jip.

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!