Jip, zo ben ik nu eenmaal

“Zo ben ik nu eenmaal. Deal er maar mee. Kan er niets aan veranderen.” Ik hoor het af en toe. Als excuus voor een lompe eigenschap of uitspraak. Krijg er de kriebels van. Het klopt namelijk niet. Natuurlijk ben je op dit moment zo, maar over een jaar al niet meer. Sterker nog: degene die je morgen bent, was je vandaag niet.

Ik leefde geen gelukkig tienerbestaan. Was een dwaler. Wist niet goed wat ik met mijn leven aan moest. Vroeg me überhaupt het nut van leven af. Had soms criminele uitspattingen. En loog alles bij elkaar. Over waar ik was. Wat ik gedaan had. Wie mijn vrienden waren. Ik ging heilig in die leugens geloven. Raakte erin verstrikt. Maar bleef altijd een manier zoeken om onder de waarheid uit te komen. Creëerde er zelf één. Praatte alles goed in mijn hoofd. Want: “Zo ben ik nu eenmaal”.

En toen was daar Jip. Als gastspreker bij een les levensbeschouwing. Door zijn ziekte (botkanker) bezat hij nog maar één hand. De ander was geamputeerd. Genezen verklaarde Jip kwam ons onwetende klasje even vertellen hoe mooi een éénhandig persoon zijn leven leeft. Prachtig. Alle schoppende pubers, inclusief deze dolende jongeman, hingen aan zijn lippen. We waren jaloers. Een klein stukje Jip zijn. We wilden het allemaal.

Iedereen gaat dood, maar niet iedereen leeft
Stralend fietste ik weg van school. Mijn hart was plotseling wakker. Of nou ja, voor het eerst sinds tijden hoorde ik hem weer bonsen. Enthousiasme. Levensvreugd. Het schoot als dartelend bloed door mijn aderen. Ik zou Jip voort laten leven. Oké, niet zijn persoon. Maar zijn lessen. En om zoiets te kunnen, moest ik zelf het levende voorbeeld worden. En bij dat voorbeeld horen geen leugens. Open- en eerlijkheid, dat werd mijn motto.

Ik besloot om mijn leven bloot te leggen. Mijn fouten toe te geven. Openbaar te maken. De wereld eerlijk te vertellen hoe ik worstel met de liefde, leugens, vreemdgaan, porno, vriendschappen, verwachtingen, et cetera. Hoe ik worstel met het leven zelf. Een leven dat nooit perfect is, maar wel wonderschone cadeaus bevat. Cadeaus die je zelf moet zoeken, zien en uitpakken.

Het leven verliet Jip, maar Jip verlaat het leven niet. Hij veranderde de mijne. Alle eer aan hem. Niet dat ik nu die vrome, onzelfzuchtige, eerlijke en volmaakte schoonzoon ben. Integendeel. Nog steeds ontglippen er leugens aan mijn lippen en wens ik mensen dood. Nog steeds durf ik niet alles te vertellen en voel ik mijzelf soms beter dan anderen. Nog steeds maak ik fouten die ik liever niet meer maak. Maar is dat een reden om het dan maar op te geven? “Kan er niets aan veranderen.” Nonsens!

Ik heb mezelf ontwikkeld. Ben wijzer en sterker geworden. Heb eigenschappen af- en aangeleerd. Keuzes gemaakt. Ik ben veranderd. Hopelijk nu al een betere versie van mijzelf dan ik ooit geweest ben.

Wanneer je de mist ingaat. Een fout of verkeerde keuze maakt. Wat sowieso nog gaat gebeuren. We blijven immers mensen. Accepteer het dan. Geef het toe. Vergeef. En doe het de volgende keer anders. Steeds opnieuw. Voor Jip, anderen en bovenal: jezelf.

Zo ben ik nu eenmaal. Maar morgen niet meer.

Bekijk nu de documentaire over Jip

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!