We worden steeds schaamtelozer en delen alles met de ganze aardkloot. Onze vakanties, feestjes en bruiloft, maar ook foto’s/filmpjes van een ziekenhuisopname, een hengstige mopshond, bijna dode oma en naakte lijf. We schamen ons nergens meer voor. Integendeel, we zijn juist trots op onze kwaaltjes. Maken van onze tekortkomingen een uithangbord van uniek zijn. Elke vorm van aandacht = aandacht. Like = like.
Maar wil je demente oma wel op Instagram? Willen je volgers wel je borsten, oksel of naakte bovenlijf zien. Neem je nu jouw eigen maatstaf van schaamteloosheid ook voor anderen?
Ja, minder schaamte is mooi. Vooral als die schaamte je beperkt in het dagelijks leven. Als je geen gesprek durft aan te gaan, omdat je stottert. Als je onzeker bent over je lichaam, omdat je constant een ander beeld voor krijgt geschoteld. Schijnbare onvolmaaktheid moeten we tonen tot het geen onvolmaaktheid meer is. Maar door behaarde oksels, je eigen naakte lichaam of je ziekte doelbewust te tonen met de boodschap: KIJK MIJ BIJZONDER ZIJN. Houd je die zogenaamde ‘afwijkingen’ weg van gewenning. Door van afwijkingen iets bijzonders te maken, worden ze juist NIET normaal.
Ik geef toe, ik leg ook heel mijn leven bloot. Vertel over mijn falen en deel ook dit verhaal met jou. In de hoop dat je nadenkt wat jij vindt. Maar ik probeer wel rekening te houden met andermans grenzen, met wat diegene wel en niet wil lezen of zien. Ook al lukt dit niet altijd. Daarnaast benoem ik geen namen (wel gedaan, niet verstandig) en houd ik bepaalde onderdelen van mijn leven bewust verborgen. Noem het schaamte, noem het privacy. Maar je hoeft niet alles te weten.
Daarnaast hoef ik het gewoon niet te zien. Zowel je harige, maar ook je kale oksel niet. Of tenminste, niet doelbewust. Als je toevallig je oksel omhoog houdt tijdens een juichfoto van een festival. Dan is het prima. Het is de balans tussen aandacht zoeken of gewoon blij zijn met wie je bent. Of je lichaam nou pornoperfect is of niet. Een beetje schaamte/fatsoen kan geen kwaad. Twee keer nadenken wat je in het openbaar doet of online gooit.
Post gewoon een foto van jezelf. Zoals je bent, zoals ik je kan tegenkomen. Zonder filter (dus niet zoals mijn foto bij dit stuk) en met kleren aan. In een normale positie. En een lach wellicht. Daar wil ik best een like voor geven.
Lees nu: Treinklefkonijnen
Fotograaf: Joylé Photography.
Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
