leren acteren kinderen volwassenen

Kinderen moeten niet leren acteren, volwassenen moeten leren leven

door Bas Derks

“Pap, je bent stom!” Door de coronacrisis kijk ik vaker films en valt het me nog meer op dat kinderen (meestal) niet overtuigend kunnen acteren. Alle zinnen komen er op dezelfde manier uit. Of ze in een scene nou net hun nieuwe speelgoedauto of vader zijn verloren. “Jammer.” Misschien komt het omdat je pas op latere leeftijd je emoties kan controleren. Net als mijn ouders altijd na één seconde doorhadden dat mini-mij stond te liegen…

Eerst ergerde ik mij aan die kindacteurs. ‘Doe dan geen kinderen of leer ze acteren’, dacht ik. Maar toen ik er nog wat langer over mijmerde, besefte ik dat ‘niet kunnen acteren’ juist ook een compliment is. Vooral in het echte leven. Want toen ik eenmaal leerde om mensen om de tuin te leiden – om te acteren – heb ik daar veel te gretig gebruik van gemaakt.

Liegen liegen liegen

Ik loog over mijn verblijfplaats, over hoe ik aan mijn spullen was gekomen, over wat ik op het wereldwijde web uitspookte. En dit keer werd het niet meer doorzien, maar gelooft. Door mijn ouders, vrienden en leraren. Naast liegen werd ik ook goed in verzwijgen, verbergen en verdraaien. Ik leerde te doen alsof woorden, daden en gebeurtenissen mij niet raakten. Kopieerde dat van anderen, die hun bloedonzekerheid ook niet deelden, maar verstopten onder een laag geacteerd zelfvertrouwen.

Oké, dat was deels puberteit (jammer dat ik destijds niet doorhad dat de rest hetzelfde voelde), maar hoe vaak zeg jij nu nog dingen die je niet meent? Hoe vaak doe je net alsof je alles aankan, terwijl je eigenlijk elk moment uit elkaar kan vallen? Hoe vaak acteer je alsof alles goed gaat, alsof je prima zonder anderen kan? Ik vaak genoeg.

Oprecht zijn

Misschien moeten kinderen niet leren acteren, maar moeten we als ‘volwassenen’ leren te leven. Leren oprecht te zijn. En als de coronacrisis dan toch een zogenaamde reset is (ben benieuwd als we straks weer alles mogen, maar goed: optimisme is fijn), laten we dan leren om tegen elkaar te zeggen wat er echt is. Wat we echt voelen. Net als dat kind in de film eigenlijk iets anders bedoelde.

“Pap, ik houd van je.”

PS: Nee, dit is niet mijn bae-by. Ik mocht die van een ander van een groentepapje voorzien. Was leuk, maar eenmalig. Vond zij ook. We zijn nog steeds vrienden.

Lees nu: Laat me, maar laat me niet los.

Vind jij ook leuk

Laat een comment achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website gebruikt koeken. Is dat goed? Ja hoor Meer lezen

Privacy & Cookies Policy