De levenloosheid van vele mensen valt mij op en staat mij tegen, telkens weer als ik aandachtig over station, perron of stadstegels loop. Natuurlijk weet ik niet waarom ze zo dof uit hun beeldvormers staren. Wellicht is hen – net voor onze vluchtige ontmoeting – het allerergste overkomen, of is – na ons passeren – het definitieve ontslaggesprek hun einddoel. Daar heb ik geen idee van, zou ik ook niet voor elk individu willen weten. Kan mijn eenentwintigjarige, naïeve hersenpannetje namelijk helemaal niet aan. Maar, naast een paar gelegitimeerde excuses, wijt ik de levenloosheid verder grotendeels aan de eigen instelling. We doen wat ons wordt opgedragen of wat het verstandigste is, maar beleven het niet.
‘Hij schreef een nummer, wist niet goed hoe of ‘ie moest beginnen.
Hij had nog nooit een lied gemaakt, alleen maar losse zinnen.
Steeds meer zat hij zichzelf dwars, bang voor z’n eigen lied.
Dus zette hij z’n gitaar opzij, en schreef het liedje niet.’
Een vers uit een raak liedje van JURK!, getiteld: ‘als je weet wat je wilt’. Het gaat over mensen die eigenlijk iets anders willen, maar genoegen nemen met hetgeen wat al in hun handen ligt. Leven, zonder te beleven. Precies, die van het station, perron of stadstegels. Ook in mijn omgeving zijn er genoeg. Personen die een boek willen schrijven, maar er niet aan beginnen. Die naar Spanje verlangen, maar toch weer richting een Franse camping tuffen. Die een andere studie wensen, maar bij de huidige voldoendes halen. Die in de stad willen wonen, maar ook niet van plan zijn hun huidige woonplaats te verlaten.
Bij al die personen is het niet een kwestie van geld, tijd of talent dat ze geen verandering aan de huidige situatie brengen. Ze ondergaan hun bestaan domweg als onveranderlijk vaststaand. Vinden het zo wel ‘prima’. Jakkes. Ik kreeg ooit het prachtige recht om Jip Keijzer te leren kennen. De jongen met uitgezaaide botkanker, die plots nog maximaal één aards jaar te gaan had. En dat allemaal op een stervenswaardige leeftijd van 24 (sarcasme). Hij leerde mij te danken voor elk voorbij zoemend zomerbijtje, doelen te stellen die binnen de grenzen van het mogelijke lagen en die doelen vervolgens – zonder een enkele vorm van excuus – linea recta na te streven.
En ik kan jou vertellen, lieve lezer: dat is potverdriedikkie zalig! Deze Jip-levensinstelling bezorgt mij een chronisch gelukzalig lachje op mijn jeugdige gezichie. Echt, het is heerlijk om het leeuwendeel van de tijd te doen wat je wilt. Geeft een bepaalde zin aan het bestaan van mijn geest en lichaam. Natuurlijk zijn er maatschappelijke verplichtingen, zoals een studie en baan ritselen. Maar, als je ze beide met volledige overgave kiest en uitvoert, is het burgerlijk bestaan alles behalve een reden tot doffe levenloosheid. Dat zegt de knul, die momenteel in de volle Israëlische zon geniet van het – naar zijn mening – allermooiste beroep op deze aardkloot: schrijver.
Dat laatste is niet bedoeld als gelikte ‘kijk mij shinen en gelukkig zijn’-afsluiter. Of nou ja, eigenlijk wel. Maar met de bedoeling om je aan te sporen tot actie: het vinden en uitoefenen van je passie.
Leven door te beleven.
PS: Bekijk hier de documentaire over Jip.
Volg Derks op Instagram / Facebook / YouTube. Of doneer.
Een WhatsAppje bij nieuwe schrijfsels?
Voeg 06-57835955 toe, stuur een berichtje en blijf op de giga-hoogte!
38 comments
[…] Het leven verliet Jip, maar Jip verlaat het leven niet. Jip is het heden, leeft geen verleden of toekomst. Precies daarom is het niet ‘Jip […]
Mooi en zeker waar
Sasha Honing
Prachtige column. Mijn complimenten.
Trischa Vd Poel
Zo mooi!
Trischa Vd Poel ❤️✨
Ik weet nog goed! Hij heeft echt iets goeds doorgegeven! Dank je Jip!
Jacobien van Hattem ik bedoelde hem pas.
Ik weet
Ik heb helaas maar een aantal keer met hem SLB-lessen gehad, maar zelfs in die korte periode was al duidelijk wat voor bijzonder mens het was.. Heb heel veel respect voor hem.. Wat is dit mooi!
Prachtig, iedere seconde film zorgt voor meer kippenvel. Wat een prachtig mens is dat en wat betrap ik mezelf er wel eens op dat ik denk, was ik maar ietsjes meer zoals Jip. Ietsjes meer Jip..
Mooie tekst
Heel bijzonder!
Kende Jip niet.. maar wat mooi! Jip leeft voort in mooie herinneringen & warme harten ❤
Anne Lossez vier jaar alweer!
Eugenie
Echt een topper! Opent je ogen
Ik (her)’ken’ hem nog ja! Bijzonder (&) Dapper! Echt een jongen waarbij je je afvroeg: waarom?!
Dat is toevallig! We hadden het gister nog over hem. Lotte Bus
Wauw ja, bijzonder.
❤️
Lieve jip! Gedeeld
[…] jaar van de radar verdwijnen, bij een willekeurige man op de nek springen en ‘papa!’ roepen, Jip met iets ondenkbaar groots eren en een papegaai […]
[…] bestaan anders bekijken. Daar kan ik (gelukkig) mee […]
[…] Als je doet wat je leuk vindt, waarvoor je gemaakt bent, dan komt de rest vanzelf. Wie durft te leven, leeft het […]
[…] Bill is dood. Acute leukemie. Kanker dus. Net als mijn oma. Bij haar zat het in de alvleesklier. Het vrat haar vanbinnen op. Tot ze niet meer kon. Op een stoel zat. Voor zich uit te staren. Ze koos er zelf voor om zich naar de hemel te laten brengen. Net als Jip. De 24-jarige Jip met botkanker. Mijn allergrootste inspiratiebron. Lang gestreden, maar ook hij verloor. Zijn lichaam is gestorven. Zijn geest leeft voort. […]
Respect en bewondering
🙂
Mooi……
Dank!
Jip kan ik niet vergeten, zo bijzonder
<3
Jip is een ware inspirator
Wis en waarachtig Theo!
Toffe column man!
‘Kijk mij shinen en gelukkig zijn’. Herkenbaar:) Als toch iedereen dat zou doen..!
Helemaal waar en treffend weergegeven. Zelf de slingers ophangen.