“Ik zeg het maar even vooraf: het is wel een vrouwenhuis.” Mijn brein draait direct op de hoogste toerenstand. Zal wel kibbelen en roddelen worden. Duizend koppen thee ook. Overheersende emoties. Veel oprechte vragen. Schoon huis. Posters van mannen op de wc. Et cetera. Et cetera.
Op het moment dat ik naar binnen loop, zie ik meteen iets van HOME hangen. Ah, zie je wel! Tussen de keukenspullen staat het voedsel- en motivatieboek van Ellen Hoog. Of course. In de woonkamer wordt er naar GTST gekeken en ligt er chocolade op tafel. Typisch, typisch. Tevreden over mijn inschattingsvermogen neem ik plaats op de aangeboden zitplek.
Nog geen twee minuten na de voorspelde ondervraging zegt één van de aanwezige meiden. “Oh gedver, staat GTST aan? Weg ermee. Ik heb zin in FIFA.” Met open mond zie ik hoe Playstation-controllers worden uitgedeeld. Men verschrikkelijk baalt dat er geen bier in huis is. En gaat ouwehoeren over bepaalde teams en spelers.
Ik ben de man. De man die niets met voetbal heeft. Gelukkig wordt van kerstmuziek. Een glas rooibosthee. En gedimd licht. Pure chocolade ook. De man die geen GTST kijkt, maar wel meeleeft met Boer zoekt Vrouw. De man die geen bier drinkt, maar rode wijn. De man die niet houterig in de discohoek blijft staan, maar zijn volledige innerlijk naar buiten danst. En totaal niet nuchter is.
Ik ben de man die zegt een vrouw te zijn. Volgens de wetten van het hokje dan. Wetten die alweer grotendeels zijn geëlimineerd: er zit geen wezenlijk verschil tussen het mannen- en vrouwenbrein. Op het uiterlijk na zijn we allemaal hetzelfde. Opvoeding, sociale waarden en normen, gemaakte keuzes, invloeden vanuit de omgeving en maatschappelijke verwachtingen vormen ons tot wie we zijn. Slechts een miniem overgebleven stukje is erfelijk bepaald.
Vrouwen die gamen zijn “moordwijven”. Een kokende man is meteen een “droomvent”. Vrouwen die voetballen zijn mannelijk. Mannen die roze dragen zijn vrouwelijk. Dat onderscheid in blauw en roze is overigens pas in de jaren ’50 ontstaan. Niet een vaststaand erfelijk gegeven. Stiekem denken we alles in hokjes te kunnen stoppen, maar houden daardoor juist het verschil tussen man en vrouw in stand.
Of nou ja, laat ik vooral voor mijzelf spreken. Ik heb namelijk altijd de neiging fysieke en emotionele eigenschappen toe te schrijven aan een bepaald seksesoort. Voor het gemak vooral. En omdat ik mezelf niet bij deze zelf gecreëerde ‘typische man’ vind passen, noem ik mijzelf vervolgens vrouw. Wat natuurlijk gelul en piemelbedrog is.
Het besef dat mannen en vrouwen in de basis alleen verschillen op geslachtskenmerken dringt nu pas door. Daar op de bank van het zogenaamde vrouwenhuis. Terwijl ik nip aan mijn gigantische glas rooibosthee. En een stukje chocolade pak. Te midden van vier FIFA-spelende, ouwehoerende mensen.
Ik ben een man en zij zijn vrouwen. Daar is dan ook alles mee gezegd.
Lees nu: Het leven is geen Sims
Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.
App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!
39 comments
Ellen, je moet deze pagina even liken, vind je leuk!
Ja het kan zo ken ik er nog een ,,,,,
Raymondo Mellendijk, een ontzettend gaaf stuk! 🙂
Dus thuis ben ik een vrouw, maar in de buitenwereld ben ik een man🤔
Dus thuis ben ik een vrouw, maar in de buitenwereld ben ik een man🤔
Dat zei ik niet, alleen dat het een gaaf stuk is 🙂
En dan zit dit bericht onder dat van jou op mijn tijdlijn! Haha

HAHAHAHA. Vandaar dat ik nog alleentjes ben.
Ik hou van je schrijfsels en gedachten. Dankje voor het delen! 🙂
[…] Lees ook: Ik ben de man die een vrouw is […]
[…] papier weer op. Ging ik eindelijk doen wat mijn binnenste ik wilde doen, zoals: dichten, schrijven, praten met vrouwen, dansen, kruiswoordpuzzelen en thee drinken. En als iemand er nu wat van zegt, verzet ik mij niet […]
[…] zijn vrouwen en mannen gelijkwaardig. Toch is de man (over het algemeen) sterker. En met die kracht komt de verantwoordelijkheid over […]
Mooi gezongen en leuke tekst!!
Wauw
ODE AAN DE VROUW
Je bent het vuil onder mijn nagels en de klitten in mijn haar.
Jij bent net zo veelvoorkomend als een puistje hier en daar.
Het onbereikbare gekriebel,
dat ik voel boven m’n bil.
Je bent het knorrende gegiechel dat verandert in een gil;
Ik ben van jou.
Je bent een nies, de boer, het zweet op mijn gepoederde gezicht.
De zachte, nachtelijke kreet,
met het flikkerende licht;
Ik hoor bij jou.
Maar nog meer
dan alle woorden die je spreekt, wil ik een daad die zegt “ik hou van jou”. En steeds meer
Leer je waarderen wie ik ben, het lijkt alsof je me nu kent.
En met een zoetgevooisde stem,
zing jij
voor mij
een ode aan de vrouw.
Je bent de vele calorieën
die ik voel hier op mijn dij.
En in mijn buik, het “wij gedrieën” als je liefjes met me vrijt;
Jij bent van mij.
Je bent het laatste slokje wijn
dat je geknoeid hebt op mijn shirt. Je bent het ego van mijn date, die blijft spreken voor zijn beurt;
Je hoort bij mij.
Maar nog meer
dan alle woorden die je spreekt, wil ik een daad die zegt “ik hou van jou”. En steeds meer
Leer je waarderen wie ik ben, het lijkt alsof je me nu kent.
En met een zoetgevooisde stem,
zing jij
voor mij
een ode aan de vrouw.
Jij bent mijn dagelijkse zorgen,
nog liever dan mijn Superman.
want stel je eens voor dat je morgen opeens niets meer voor mij bent…
Je bent BEKEERD!!!!!
Hahaha. Nooit te oud om te… Enfin. Yes!
😀
Herkenbaar.. Fijn
Aah, hier word ik blij van <3.
Haha, na al die verachtelijke (Fe)Mails is die er eindelijk achter hoor.
Heerlijk!
Laat maar weer eens zien dat 90% (ok, misschien iets minder) van ons gedrag, inclusief man/vrouw stereotypen, aangeleerd gedrag is!
Weg met die domme labeltjes en hokjes, haha!
Exactement!
Zucht, hier hou ik van.
Wat leuk, ik ben de vrouw die een man is 🙂
ik vind jou leuk
Mijn held!!!
Marco Hazenoot
Heheheee yeah!!
Haha leuk geschreven, kan je denk/schrijfwijze waarderen.
<3
Wat schrijf je heerlijk!
Jouw timing.
Gelukkig! Nog ‘zo’n’ man… 😉
🙂
Geweldig artikel!
Wat een heerlijk artikeltje Maartje
Ik vind jou en jouw schrijfsels best wel leuk!
Anouk van Vilsteren Tessa Klein Braskamp