Mijn leven is klote

Leonie Huisman is een meisje met een heel mooi leven: variëteit aan vriendinnen, fenomenale fuifjes en zalige zonvakanties. Aan aandacht of liefde heeft zij geen gebrek. Iedereen mag haar en is graag in haar aanwezigheid. Ze zat ooit bij mij in de klas, die Leonie. Zes jaartjes onderdeel van mijn middelbare schoolleven. Ik dacht dat ik wist waar Leonie voor stond, wat ze ongeveer zou worden en bovenal: wie ze is. Indertijd sprankelde ze wel, maar niet zo verpletterend als nu. Was ze best populair, maar haar vriendengroep niet zo talrijk als nu. En kende ze lievigheid, maar eveneens arrogantie. Dat laatste lijkt op dit moment totaal verdwenen. De perfectie en gelukkigheid zelve, die Leonie.

Ik ben niet zoals vrouwe Huisman. Heb niet van die fuifjes waar elk feeërieke foto-opname een kunstwerk op zichzelf is. Of van die groepen vrienden die mij allemaal even graag zien en aldoor dottige berichtjes sturen. Of tweejaarlijkse buitenlandreizen naar een exotisch zandstrand waar mijn voeten vlinders van krijgen. Zo’n land waar een huidkleurtje niet donkerzwart of roodgloeiend is en iedere energieke bikinifoto de perfectie van het menselijke lichaam illustreert. Ik kom soms op die paradijselijke plekken, maar kom er gegaard en huidafstervend van terug. Natuurlijk genoten (vooral achteraf, op het moment zelf is het lastig te bevatten wat je thans meemaakt), maar niet zoals Leonie dat kan en niet op de plekken die Leonie bezoekt.

Nee, Leonie is niet fictief. Of nou ja, haar naam wel, maar de beschreven persoon dwarrelt daadwerkelijk over dit aardbolletje rond. Ik kwam haar laatst tegen. Station Ede-Wageningen werd na drie jaar gescheiden wegen onze hereniging. Ondertussen wist ik alles van haar volmaakte bestaan. Via Facebook. Toch wel handig, vond ik. Zonder dat ik de ander persoonlijk spreek, kan ik bijhouden hoe de levenswandel van de ander verloopt. Kan ik er direct naar vragen, in plaats van eerst de sporen van de afgelopen drie jaar op te hoesten. Ik wist alles over Leonie, alles over haar vele vriendinnen, fenomenale fuifjes en zalige zonvakanties. Dacht ik.

Leonie is onderdeel van mijn technologische vriendinkring. Zonder mobiel, internet en Facebook was haar bestaan mij totaal onbekend geweest. Zou Leonie een vervlogen herinnering op een oude klassenfoto zijn. Maar door onze digitale connectie bestaat ze nog, weet ik precies wat ze doet en hoe het de bruinharige dame vergaat, zonder haar te hoeven spreken. Tenminste, ik dacht – tot het moment haar mond mijn fossiele cliché ‘Hoe is het?’ beantwoordde – dat Leonie een wis en waarachtig wonderschoon bestaan leidde. Dat is immers wat zij profileerde.

Tien minuten later ben ik tientallen schoolklachten, twijfels, ongelukkigheden en één desillusie rijker. Vele vriendinnen, fenomenale fuifjes en zalige zonvakanties. Ze bestaan wel in het leven van Leonie, maar ze maken haar momenteel niet tot het sprankelende poppetje van de digitale schijnwereld. Het sprankelende poppetje waar ik haar al die digitale jaren voor aanzag. Leonie Huisman blijkt een meisje met een heel mooi leven, maar nu even niet.

Vlak voor Leonie met bagage en al de trein inspringt, roept ze mij na: “Jou hoef ik niets te vragen, jij bent lekker bezig, Bas!”. Exact hetzelfde virtuele beeld van perfectie heeft ze bij mij gecreëerd, heb alleen niet de kans gekregen die te ontkrachten. Mijn werkelijke werkelijkheid ligt namelijk net iets genuanceerder dan mijn blije tekstjes of doldwaze dansmoves. Dus alsnog, voor Leonie Huisman en andere digitaal geïnteresseerden: mijn leven is fijn, zeker, maar op zijn tijd net zo heerlijk klote als dat van jullie.

Lees nu: Leven leer je niet uit boeken, leven doe je.

Vind je dit leuk en wil je Derks steunen? Koop dan één van de poëzieposters in de Hebshop! Bedankjewel. Liefduhh

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!