Mijn zusje en ik zullen nooit vrienden zijn

Als je mijn zusje binnenstebuiten keert dan krijg je mij. Alleen al qua uiterlijk. Ze heeft een bril, rooiig haar (“Nee, kastanjebruin.”), draagt totaal andere kleding, heeft een jaloersmakend egale huid, zachte stem, sproetjes en – geen onbelangrijk detail – ze is een vrouw. Haar karakter is helemaal onvergelijkbaar: introvert, afwachtend, nobel, rechtvaardig, luisterend, kalm, gefocust, disciplinair en weldoordacht.

Als mijn zusje mijn zusje niet was en ik zou haar in een huis-, tuin- of studiesituatie treffen, dan hadden we elkaar nooit leren kennen. Daar zijn we simpelweg té verschillend voor. Ik zou haar saai en zij mij vervelend vinden. We zouden elkaar straal voorbijlopen en achteraf tegen onze vrienden zeggen hoe belachelijk de ander is. We zouden elkaars bestaan als totaal oninteressant bestempelen. Er waarschijnlijk niet eens aandacht aan besteden.

Maar toch, ze is m’n zusje. Gekoppeld in bloed en opvoeding. Geen mens die het nu moet wagen om één van haar kastanjebruine haren te krenken. Ik kom diegene dan hoogstpersoonlijk een hartig woordje of de afdruk van mijn zwitsal-vuist bezorgen. En dat terwijl ik tegen geweld ben (en niet sterk genoeg om te vechten, maar dat terzijde). Kan je nagaan.

Het is gek hoe dat werkt. Omdat we dezelfde ouders hebben, is ze plots één van de belangrijkste personen in mijn leven. Zonder dat we daar beiden voor gekozen hebben, zijn we voor altijd met elkaar verbonden. De rest van je sociale leven kan je (min of meer) zelf invullen. Collega’s, vrienden en je levenspartner. Bij je familie ligt dat totaal anders. Want hoe je het ook wendt of keert. Die is er gewoon.

Ondanks de verschillen ben ik supertrots op haar. Mijn zusje. Mijn bloedeigen zusje. We zijn geen vrienden, maar familie. En daarom – of ik het nou wil of niet – houd ik zielsveel van haar.

Lees nu: Ok? Je moeder!

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Bas Derks (ditisderks.nl) (@scharminkel) op 3 Okt 2018 om 11:56 (PDT)