Het nut van niets (nietsnut)

Ik wacht bij een bushalte. Om weg te gaan en ergens anders aan te komen. Ik doe niets. Grijp daarom direct naar mijn virtuele wereld op handformaat. Instagram opstarten, foto’s laden, zien dat Kirsten weer op vakantie is geweest (waar doet ze het toch van?!). Mijn vingers vliegen door naar m’n blog, reacties lezen. *Pling* WhatsAppje. Joris vraagt of ik nog interesse heb in sokken. Ik zeg hem dat hij even een foto moet sturen. Vervolgens naar Facebook, woordgrapje plaatsen. Vervolgens Spotify openen, volgend liedje, ben deze alweer zat. En hop, weer naar Instagram. Kijken of Kirs al een nieuwe reis geboekt heeft in de afgelopen vijf minuten.

Zo gaat het door en door. Nooit geef ik mijn hoofd rust. Een constante stroom aan tekst en foto’s wordt verwerkt binnen de cellen van mijn hersenpan. Stop mezelf vol met (vaak) onzinnige informatie. Kies daar overigens zelf voor. Dit is geen aanval op sociale media of mobieltjes. Zulke argumenten vind ik namelijk heel goedkoop. “Sociale media maakt asociaal.” Pff, daar ben je anders zelf bij. Het is juist een toevoeging, als je maar maat kan houden.

Maat houden, dat is precies hetgeen wat ik lastig vind. Denk altijd iets te moeten doen, iets te moeten uitvoeren. Of het nou een mobiel, schrift of computer is. Als ik ergens alleen ben (bushalte, trein, voor tv, tandarts) heb ik direct het gevoel mijn tijd te verdoen of me te vervelen. Als ik met iemand een drankje drink (Kirsten bijvoorbeeld, maar die kan niet zo vaak) en diegene naar de wc gaat, grijp ik direct naar mijn mobiel. Om niet alleen te zijn of om het nietsen te ontlopen. Terwijl nietsen een essentieel onderdeel van ons bestaan is.

Nietsen wordt vaak verwisseld met luiheid of het gebrek aan ambitie. “Hé, nietsnut!” We moeten altijd wat doen, iets presteren, onszelf tonen aan de wereld. Het meeste uit ons leven halen. Constant. Zowel off- als online. Wanneer je een keer meldt dat je het hele weekend alleen thuis hebt gezeten, wordt er direct meelijwekkend gekeken. Alsof je geen vrienden hebt. Ik betrap mezelf nog op excuses als ‘er was niemand thuis’ of ‘heb veel achterstallig schrijfwerk’. Ik durf dan totaal niet toe te geven dat ik even geen zin had in vrienden of activiteiten. Nietsen, dat is iets voor eenzame en luie stakkers.

Toch onderschatten we de kracht van niets. Kijk maar naar topsporters. Van non-stop trainen komen geen betere resultaten. Integendeel. Overtraining ligt dan op de loer. Juist als ze hun lijf en leden rust geven, een paar dagen niets doen, overtreffen zij hun eerdere prestaties. Het lichaam heeft dan tijd gehad om zichzelf te herstellen, op te ruimen en te verbeteren. Nietsen is duurzaam. Heeft nut.

De komende drie weken ben ik een nietsnut. Ik ga op vakantie (nee, niet met Kirsten) en nietsen. Heel hard nietsen. Ik doe dat voor mijn hoofd, zodat hij het voorbijvliegende leven kan verwerken. Doe dat voor mijn vleugels, om later nog grotere hoogtes te bereiken. Doe dat voor mijzelf: kijken waar ik sta, wie ik ben en wat ik wil zijn. Zo hoop ik rust te vinden en sterker terug te komen.

Ik wacht bij een bushalte. Om weg te gaan en ergens anders aan te komen. Ik doe niets.

Lees nu: Het leven is geen Sims

Volg Derks op Instagram. Snapchat: ditisderks. Of Spotify. Of doneer.

App 06-57835955 en blijf op de giga-hoogte!