Pamaplu

Links, rechts, links.

Strekkend naar het onheilspellende hemeldak. Het is feestweek. Ik sta middenin de menigte van enthousiaste jongeren. We luisteren naar muziek en maken er bewegingen op (bij sommigen kan je het dansen noemen, bij de ander ‘stuipjes van plezier’). Onbezonnen en vrij. Vrij van lichamelijk en geestelijk malheur. Genietend van de klanken, het moment. Zelfs de regendruppeltjes bederven onze pret niet. Verrukt probeer ik een rondje te maken, maar halverwege blijven mijn ogen steken bij een jongen. Zijn handen gaan om de beurt de lucht in. Minuten blijf ik staren en minuten gaat hij door. Links, rechts, links, rechts, links. Tussen zijn armen onveranderlijk een lach van intens genot.

De jongen heeft een verstandelijke beperking. Zijn vader staat ernaast. De man houdt overduidelijk niet van de rommelende trommelvliesklanken die uit de metershoge geluidsinstallatie wordt geblazen. Een krantje in een schommelstoel, met het vioolgeluid van Mozarts zoveelste op de achtergrond zou hem beter passen. Maar, dat komt later wel, hij staat hier om zijn zoon. Als oogje-in-het-zeilen om de paraplu boven zijn gelukzalige kind open te klappen, wanneer er regendruppels uit een wolk ontsnappen. De jongen merkt er niets van, bedankt hem niet, gaat volledig op in het dreunen van de muziek.

Links, rechts, links. Totaal uit de maat, maar wat geeft het. Tot het eind (na twaalven) staan ze daar. De gelukzalige zoon en zijn onzelfzuchtige vader. Een schitterend schouwspel waar mijn ogen zich aan vastlijmen. Plots denk ik aan mijn ouders. Zij hebben al mijn geleefde jaren – al dan niet zo bewust aanwezig – ook een paraplu boven mijn hoofd gehouden wanneer ik nat dreigde te worden en weer ingeklapt als het zonnetje tevoorschijn kwam. Allemaal zodat ik zorgeloos swingend door het leven kan marcheren.

Net als die jongen, besef ik mij te weinig wat mijn ouders al die jaren voor mij gedaan hebben. Daar horen namelijk genoeg activiteiten bij die ze niet voor hun eigen, maar voor mijn plezier, organiseerden. Nu ik mijn diploma behaald heb en het huis verlaat, lijkt mij dit het ideale moment om ze te bedanken. Te bedanken voor alle gemaakte koppen thee, McDonald’s etentjes (nu verafschuw ik het ook, maar zij hebben dat altijd gedaan), ziekenzorgen, terechtwijzingen, trotse knuffels en oudergesprekken. Voor alle knipogen, Sinterklaascadeautjes, gevulde broodtrommels en al het harde werk. Bedanken voor de momenten waarbij ik hen nodig had, en ze aanwezig waren, en de momenten dat ik ze niet nodig had, maar zij mij wel in de gaten hielden.

Ook jij kent – na wat nadenken – vast iemand die al jouw levensjaren aan je zijde stond. Om jou de zon te tonen, op het moment dat jij in duisternis tastte of jou juist te beschermen tegen de regen, wanneer jouw naïviteit zich blindstaarde op het licht. En dat alles, zonder er iets voor terug te vragen, nou ja, één ding wellicht: jouw geluk. Hoognodig tijd dus om diegene(n) te bedanken! Net zoals ik dat bij mijn ouders doe. Zij waren de paraplu, wanneer ik deze nodig had en onzichtbaar, wanneer ik het zelf kon redden. Ze lieten mij onbezorgd en gelukzalig dansen, alle eenentwintig jaren lang.

Links, rechts, links.